Η αγάπη προς τον Χριστό, ως
θερμός έρωτας προς Εκείνον, αποτελεί τον πυρήνα της εν Χριστώ ύπαρξης του αγίου
Ιγνατίου. Δεν μιλάμε για μία απλή στροφή του νου και της καρδιάς προς Εκείνον.
Δεν μιλάμε για μία συμπάθεια. Τέτοιες καταστάσεις θεωρούνται τα πρώτα
σκαλοπάτια, που υποβαθμίζουν πολύ αυτό που ένιωθε ο άγιος Ιγνάτιος. Η
αγάπη του προς τον Χριστό, κυριολεκτικά φωτιά πυρακτωμένη στο έπακρον,
(όπως δηλώνει και το όνομά του άλλωστε: Ιγνάτιος, από το λατινικό ignis=φωτιά), μπορεί να παραλληλισθεί μόνον με τα ανάλογα αισθήματα και τις πνευματικές
εμπειρίες των αποστόλων Ιωάννου και Παύλου. Δεν είναι τυχαίο ότι τον
χαρακτήρισαν συνεχιστή των δύο αυτών μεγάλων αποστόλων, που ζούσαν σε
σχέση ταύτισης με τον ίδιο τον Χριστό. Γι’ αυτό και ο άγιος υμνογράφος, Ανδρέας ο Κρήτης, δεν παύει να εξυμνεί, στο μεγαλύτερο τμήμα της ακολουθίας που συνέθεσε,
ακριβώς αυτόν τον θερμό έρωτα του αγίου προς τον Κύριο. «Ιερώτατε
Ιγνάτιε, συ που πληγώθηκες από την τέλεια αγάπη, όταν ο φλογισμένος έρωτας σού
κατέφλεγε την ψυχή, βιάζοντάς σε να πορευτείς, Πάτερ, προς τον Δεσπότη Κύριο»∙
«Φλογισμένος στο πνεύμα πάντοτε, ο
ιερομάρτυς Ιγνάτιος, έκραζε με πόθο, μέσα στους κινδύνους: Με χαρά καταδιώκω
τον Χριστό, είμαι σταυρωμένος μαζί με τον Χριστό. Δεν ζω πια εγώ, αλλά, λέγει,
ζει μέσα μου αποκλειστικά ο Χριστός».
