«Εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ ᾽Ιησοῦς· πορεύου και συ ποίει ομοίως»
(Λουκ. 10, 37)
Ο Κύριος
καλεί σε κινητοποίηση τον νομοδιδάσκαλο, συνεπώς και κάθε άνθρωπο, προκειμένου να
πορεύεται στη ζωή του κατά το πρότυπο του καλού Σαμαρείτη. Η προτροπή Του δηλαδή
δεν αφήνει υποψία εφησυχασμού του ανθρώπου, αδράνειας ή περιδίνησης μέσα στα δικά
του πάθη. Ο εφησυχασμός και η αδράνεια δεν σχετίζονται με αυτό που συνιστά
θέλημα του Θεού, διότι φανερώνουν καταστάσεις που αλλοιώνουν τη φυσιολογία του ανθρώπου,
την κατ’ εικόνα Θεού δηλαδή δημιουργία του. Ο άνθρωπος είναι κίνηση, ενέργεια,
πορεία προς τα εμπρός, δημιουργία. «Των όπισθεν επιλανθανόμενος, τοις δε
έμπροσθεν επεκτεινόμενος» (απ. Παύλος). Αν υπάρχουν τόσοι συνάνθρωποί μας που δυστυχώς
ταλαιπωρούνται από ψυχολογικά κυρίως προβλήματα, είναι ίσως γιατί έπεσαν στην παγίδα
της στασιμότητάς τους και της ανακύκλωσης των ίδιων πάντοτε παθών τους, κυρίως δε
των λογισμών τους. Σαν να λειτουργούν, με άλλα λόγια, μ’ έναν τρόπο «αυτιστικό»,
περιφερόμενοι αδιάκοπα γύρω από το κέντρο του εαυτού τους. Ο Κύριος λοιπόν στο πρόσωπο
του νομοδιδασκάλου καλεί όλους τους ανθρώπους σε πορεία προς τα εμπρός, χωρίς να
στρέφονται προς τα οπίσω.
Η πορεία αυτή δεν είναι ανεξέλεγκτη και
άσκοπη. Δεν καταξιώνεται ο άνθρωπος απλώς με το να πορεύεται, αλλά να πορεύεται
σωστά. Και το σωστά σημαίνει: κατά το πρότυπο που προβάλλει η παραβολή ως δικαιωμένο
από τον Θεό τρόπο ζωής, δηλαδή του καλού Σαμαρείτη. «Πορεύου και συ ποίει ομοίως».
Ομοίως λοιπόν όχι με τον τρόπο του ιερέα ή του λευίτη, των ιερωμένων του Ιουδαϊσμού
- διότι ο τρόπος αυτός καταδικάστηκε και από τον ίδιο τον νομοδιδάσκαλο ως τρόπος
του εγωισμού – αλλά με τον τρόπο ζωής του Σαμαρείτη. Αυτός είναι που επαινείται
και θεωρείται ότι βρήκε την οδό της αιώνιας ζωής. Και ποιο είναι το γνώρισμα της
οδού αυτής; Όπως αναγκάζεται να το ομολογήσει και ο νομοδιδάσκαλος: «ο ποιήσας
το έλεος μετ’ αυτού». Σωστός δηλαδή τρόπος που δικαιώνεται από τον Θεό
είναι η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Όπως τίθεται στην παραβολή, η αγάπη αυτή συνιστά
μονόδρομο: έξω από την αγάπη ο άνθρωπος χάνεται σε δρόμους που τον απομακρύνουν
από τη σχέση του με τον Θεό. Κι αυτό θα πει: για να βρω τον Θεό: «την αιώνιον
ζωήν», πρέπει να βρω τον συνάνθρωπό μου: να ποιώ «έλεος μετ’ αυτού».
