«Ο άγιος Πλάτων
ήταν από τη χώρα των Γαλατών, από την πόλη της Αγκύρας, αδελφός του αγίου
μάρτυρα Αντιόχου. Επειδή ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, νεαρός ακόμη,
οδηγήθηκε στον ηγεμόνα Αγριππίνο. Και κτυπιέται από δώδεκα στρατιώτες και
απλώνεται πάνω σε χάλκινο πυρωμένο κρεβάτι, ενώ από πάνω τον ράβδιζαν. Και
καίγεται στις μασχάλες και στα πλευρά από πυρωμένες σφαίρες, ενώ από την πλάτη
του έβγαλαν μία λουρίδα δέρματος, ενώ στη συνέχεια του έξυσαν τις σάρκες και
τις πλευρές τόσο πολύ, ώστε αλλοιώθηκε η όψη του. Και τότε δέχεται το τέλος με
το ξίφος».
Ένα τροπάριο από την τρίτη ωδή του κανόνα του
αγίου έχει ιδιαίτερη σημασία για τα σημερινά δεδομένα. Σημειώνει ο υμνογράφος: «Επί του ξύλου σου ταθέν το καρτερώτατον σώμα κατεξαίνετο δεινώς ταις αικίαις∙ αλλ’ αντείχε της ψυχής ο τόνος δυναμούμενος τω του
Δεσπότου φίλτρω και βασιλείας τω έρωτι». Δηλαδή: Το καρτερικότατο σώμα σου,
που απλώθηκε πάνω στο ξύλο, υφίστατο φοβερές και βαθιές χαρακιές και ξεσμούς από τα κτυπήματα. Αλλά
άντεχε η δύναμη της ψυχής σου, η οποία δυναμωνόταν από την αγάπη του Κυρίου και
τον έρωτα της βασιλείας του Θεού. Τι επισημαίνει ο εκκλησιαστικός ποιητής;
Μπορεί ο άγιος Πλάτων να υφίστατο φοβερά βασανιστήρια στο σώμα του, αλλά έμενε
όρθια η ψυχή του, που ενισχυόταν από τη χάρη και την αγάπη του Θεού. Στον άγιο
δηλαδή βλέπουμε να εφαρμόζεται η προτροπή του Κυρίου, που λέει «να μη φοβόμαστε εκείνον που μπορεί να
σκοτώνει το σώμα μας, αλλά δεν έχει ισχύ πάνω στην ψυχή μας». Με άλλα
λόγια, ο άνθρωπος δεν ηττάται, όσο η ψυχή του παραμένει δυνατή. Ηττάται, όταν η
ψυχή καμφθεί και σταματήσει επομένως να προσβλέπει στον Θεό που την ενισχύει.
