Δεν
μπορεί να μιλήσει κανείς για τον άγιο Ιωάννη - που έρρεε χρυσάφι από την ψυχή και το σώμα του και χρύσωνε τα πάντα με τα λόγια του, κατά τον άγιο υμνογράφο του - χωρίς
όχι απλώς να σημειώσει, αλλά να κραυγάσει το πάθος και την
αγάπη που είχε για τις άγιες Γραφές της Εκκλησίας μας. Ήταν
εκείνος ο άγιος, που κυριολεκτικά νυχθημερόν ανέπνεε με
τον λόγο του Θεού, τον οποίο ερμήνευσε καθ’
ολοκληρίαν και κατά μοναδικό πράγματι τρόπο, ώστε να μπορεί να χαρακτηρίζεται και ως «ο ερμηνευτής»
της Εκκλησίας, ως «ο λειμών των λόγων των θεοπνεύστων Γραφών», του οποίου «οι σιαγόνες είναι γεμάτες,
σαν φιάλες ενθέων αρωμάτων». Κατεξοχήν
αγάπησε τον άγιο απόστολο Παύλο, στου οποίου τις επιστολές
εμβάθυνε τόσο, ώστε θεωρείται ότι ο ίδιος ο απόστολος τον
καθοδηγούσε στην ερμηνεία τους, κάτι που καταφαίνεται και
από την ωραιότατη εικόνα του, που τον απεικονίζει γράφοντα,
ενώ έχει δίπλα από το αυτί του τον άγιο Παύλο να του υπαγορεύει
τις ορθές σημασίες των λόγων του. Κι όμως!
Ο άγιος Θεοφάνης, ο υμνογράφος του κανόνα
του αγίου Χρυσοστόμου, δεν επικεντρώνει σ’ αυτό.
Υμνολογεί τον έρωτα του αγίου προς τις άγιες Γραφές, δεν αναφέρεται όμως στην ιδιαίτερη σχέση του με τον απόστολο Παύλο,
πλην ενός στίχου του, που παραπέμπει στον
μεγάλο απόστολο: «Νουν συ Χριστού πεπλουτηκώς»
καταγράφει. Ο άγιος Χρυσόστομος απέκτησε
πλούσια τον νου του Χριστού, όπως ο απόστολος Παύλος ομολογεί
ότι και εκείνος έχει «νουν Χριστού».
