Ο
σκοπός της εορτής της συνάξεως των αγγελικών δυνάμεων, κατά τον άγιο
υμνογράφο, δεν είναι μόνον η γνώση του πνευματικού αυτού κόσμου και η έκφραση
ευγνωμοσύνης μας για τις πολλές και ποικίλες ευεργεσίες τους απέναντι στο
ανθρώπινο γένος. Το προέχον γι’ αυτόν
είναι εκείνη η δική μας πρακτική, η οποία όντως τους ευχαριστεί και η οποία δεν
είναι άλλη από τη μετάνοιά μας: να φύγουμε από την αμαρτία και να ζήσουμε
σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Διότι «την
ημών σωτηρίαν αδιαλείπτως πρεσβεύουσιν και τη μετανοία συγχαίρουσι». Για τη
σωτηρία μας πρεσβεύουν πάντοτε στον Θεό και χαίρονται για τη μετάνοιά μας. Από
την άποψη αυτή, ο κύριος σκοπός της εορτής τους είναι η πρόκληση της βουλήσεώς
μας να τους μιμηθούμε: να ζούμε και εμείς, όσο είναι δυνατόν, ως άγιοι στον κόσμο, νεκρώνοντας μέσα μας
κάθε αμαρτωλή κίνηση. «Οι επί γης
μιμησώμεθα ως εφικτόν τούτων την αγιότητα, νεκρούντες πάντα τα μέλη τα της
σαρκός». Κι όπως το λέει κι αλλιώς ο ποιητής: «Των αγγέλων ζηλώσωμεν τον βίον, και τας φρένας πτερώσωμεν εις ύψος, και
συν αυτοίς αϋλως αναμέλψωμεν, Κύριον υμνούντες και υπερυψούντες εις πάντας τους
αιώνας». Δηλαδή: Ας ζηλέψουμε τον βίο των αγγέλων, και ας δώσουμε φτερά στο
νου μας να φτάσουμε ψηλά, ώστε μαζί με αυτούς να υμνήσουμε με άυλο τρόπο τον
Κύριο, υμνολογώντας Τον και υπερυψώνοντάς Τον εις πάντας τους αιώνας.
