Ο υμνογράφος Γέρων Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης δεν μπορεί παρά να επικεντρώσει σε μεγάλο βαθμό την προσοχή
του στη στάση του αγίου και μεγάλου Αντωνίου, του
καθηγητή της ερήμου. Μπροστά στο «φαινόμενο» "Παύλος", ακόμη
κι αυτός ο αυστηρότατος ασκητής, υποκλίνεται. Τον θαυμάζει και τον κάνει μέτοχο και της δικής του ζωής, ώστε τελικώς βλέποντας τον όσιο Παύλο, τον όσιο Αντώνιο ταυτοχρόνως να
βλέπουμε και να ευφημούμε, σαν ένα είδος «εκμαγείου» του. «Αναδείχτηκες θεοειδής μύστης του θείου Αντωνίου, Παύλε θεοφόρε, και μιμητής του και όργανο της
απάθειας» («Μύστης θεοειδής του θείου Αντωνίου και μιμητής
εδείχθης, ω Παύλε θεοφόρε, και απαθείας
όργανον») (στιχηρό εσπερινού). «Πραγματικά θαύμασε ο μέγας Αντώνιος τον θερμό πόθο της ψυχής σου και
τη σταθερότητα του νου σου και το ανυποχώρητο φρόνημά σου για τα ανώτερα.
Διότι έγινες, Παύλε, μιμητής του και ίδιος με τους τρόπους της ζωής του κι αξιώθηκες με τους
αγώνες της άσκησής σου πλούσια χαρίσματα» («Ψυχής σου
τον πόθον τον θερμόν, και νοός το άτρεπτον και το ανένδοτον
φρόνημα επί τα κρείττονα, ο μέγας ηγάσθη αληθώς Αντώνιος∙ αυτού γαρ μιμητής και ομότροπος, Παύλε,
γενόμενος, τοις αγώσι της ασκήσεως χαρισμάτων
πλουσίων ηξίωσαι») (στιχηρό εσπερινού).
- "Ζωντανή απόδειξη και υπόδειγμα της μακάριας απλότητας υπήρξε ο τρισμακάριος Παύλος ο απλούς. Κανείς δεν είδε πουθενά ούτε άκουσε ούτε πρόκειται να δει ποτέ τόση πνευματική πρόοδο σε τόσο σύντομο χρόνο" (Κλίμαξ αγίου Ιωάννου, λόγος κδ΄, 13).
