«Ιδών δε την πίστιν αυτών είπε τω παραλυτικώ: Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου…» (Μάρκ. 2, 5)
Στο σημερινό Ευαγγέλιο τονίζεται και κάτι άλλο πέραν
της πίστεως του ανθρώπου: η δύναμη της κοινής πίστεως. «Ιδών την πίστιν αυτών» σημειώνει ο Ευαγγελιστής για τον Κύριο, είδε
την πίστη και του παραλυτικού αλλά και των φίλων του. Και πρέπει εδώ να εννοήσουμε
τη δύναμη της Εκκλησίας. Όχι μόνο η ατομική θα λέγαμε πίστη, αλλ’ η κοινή, η εκκλησιαστική,
είναι ό,τι κατεξοχήν επισύρει την ενέργεια της χάρης του Θεού. Κι αυτό θα πει: ένα
πρόβλημα, όσο μεγάλο κι αν είναι, μπορεί να ξεπεραστεί με την πίστη βεβαίως του
ανθρώπου στον Χριστό, κυρίως όμως όταν γίνει από ατομικό κοινό πρόβλημα, όταν λειτουργήσει
η εκκλησιαστική συνείδηση.
Ας θυμηθούμε: - οι απόστολοι καλούσαν τους Χριστιανούς
να προσεύχονται στην Εκκλησία για τα προβλήματά τους, κοινά ή ατομικά.
- Ο απόστολος Πέτρος όταν συνελήφθη για τη δράση του και
φυλακίστηκε, απελευθερώθηκε μετά από σεισμό μάλιστα, γιατί γινόταν εκτενής δέηση
προς τον Θεό υπέρ αυτού από το εκκλησιαστικό σώμα.
– Ο απόστολος Ιάκωβος
γράφει για την προσευχή της Εκκλησίας σε αρρώστους, μιλώντας για το ευχέλαιο, προσευχή
που μπορεί να σώσει από την αρρώστια. «Και
η ευχή της πίστεως (της Εκκλησίας δηλαδή) σώσει τον κάμνοντα (τον άρρωστο)».
– Η προτροπή των αποστόλων να προσεύχεται ο ένας για τον
άλλον, προκειμένου να γιατρευόμαστε και ψυχικά και σωματικά. «Εύχεσθε υπέρ αλλήλων, όπως ιαθήτε».
