῾…καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε…᾽ (Β´ Κορ. 6,
17)
α. Τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα εἶναι ἀπό ἐκεῖνα πού ἀκούγονται
συχνά στίς ἐκκλησιαστικές συνάξεις. Διότι σέ λίγες γραμμές θίγονται ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο θέματα πού ἀναφέρονται στή θεωρία καί στήν
πράξη τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. ῾Ο ἀπόστολος ξεκινᾶ μέ τό δεδομένο ὅτι κάθε
χριστιανός μεμονωμένα ἀλλά καί ὡς σύνολο οἱ πιστοί ἀποτελοῦμε ναό τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ. Καί βγάζει ἔπειτα
τίς συνέπειες, μία τῶν ὁποίων εἶναι ἡ προτροπή τοῦ Θεοῦ - ἤδη ἀπό τήν Παλαιά
Διαθήκη - ῾ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε᾽, μήν
ἀγγίζετε ὁτιδήποτε ἀκάθαρτο.
β. 1. Στόν χῶρο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ ὅρος ἀκάθαρτος σήμαινε κάθε
τι πού δέν σχετίζεται μέ τόν Θεό: εἴτε ἀνθρώπους, ἀπίστους καί εἰδωλολάτρες, εἴτε
ὑλικά στοιχεῖα, ὅσα δέν μποροῦσαν νά χρησιμοποιηθοῦν στίς πρός Θεόν θυσίες.
Στόν χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης ἰσχύει ὁ ὅρος ἀλλά ἀπό πλευρᾶς πνευματικῆς. ᾽Ακάθαρτος
θεωρεῖται ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἐπιλέξει ὡς τρόπο ζωῆς τήν πονηρία καί τήν κακία.
Καί βεβαίως κατεξοχήν ἀκάθαρτος θεωρεῖται ὁ Πονηρός διάβολος.
2. ῾Η ἐντολή λοιπόν τοῦ
Θεοῦ εἶναι νά μήν ἀγγίζουμε ὁτιδήποτε ἀκάθαρτο. ῎Οχι ἁπλῶς νά μήν πράττουμε
κάτι ἀκάθαρτο, ἀλλά πιό δραστικά καί μέ μεγαλύτερη ἀκρίβεια νά μήν ἀγγίζουμε
τό ὅποιο ἀκάθαρτο. ῞Οπως συμβαίνει δηλαδή μέ μία μολυσματική νόσο, ὅπως
συμβαίνει ἐκεῖ πού ὑπάρχουν ἀκαθαρσίες, πράγματα πού ἀποφεύγουμε καί ἐξ ἀποστάσεως,
τό ἴδιο καί ἐδῶ ἀπό πλευρᾶς πνευματικῆς.
Γιατί αὐτό; (α) Διότι
βεβαίως ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά λερωθοῦμε κι ἐμεῖς: κανείς δέν εἶναι ἀπρόσβλητος ἀπό
τήν ἁμαρτία, ἐνόσω βρίσκεται στόν κόσμο τοῦτο τῆς πλάνης. Εἶναι θέμα
στοιχειώδους ρεαλισμοῦ νά θέτουμε ἐρωτηματικά στίς ὑποτιθέμενες δυνατότητές μας
καί τίς ὅποιες δυνάμεις μας. ῾᾽Επί τά
πονηρά ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεότητος αὐτοῦ᾽, βεβαιώνει ὁ
λόγος τοῦ Θεοῦ. (β) Διότι ἀνήκουμε στόν Θεό, τόν ἀπολύτως ῞Αγιο καί Καθαρό, ἰδίως
οἱ βαπτισμένοι στό ἅγιο ὄνομά Του. ῞Οπως τό τονίζει ὁ ἀπόστολος: ῾῾Υμεῖς ναός Θεοῦ ἐστε ζῶντος᾽. Κι ἀλλοῦ: ῾Οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν
ἁγίου Πνεύματός ἐστι καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν; Δοξάσατε οὖν τόν Θεόν ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν
καί ἐν τῷ σώματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ᾽.
3. ῎Ετσι ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ
παίρνει συγκεκριμένη μορφή:
- ὡς πρός τόν ἑαυτό μας:
θά πρέπει ν᾽ ἀποφεύγουμε σκέψεις, λογισμούς, λόγια, πράξεις πού μᾶς βρωμίζουν
πνευματικά. Δέν μποροῦμε νά ἐρωτοτροποῦμε μέ τήν ἁμαρτία καί νά βγαίνουμε ἀλώβητοι.
- ὡς πρός τόν συνάνθρωπο:
χρειάζεται προσοχή στίς φιλίες καί στίς συναναστροφές μας. ῾Φθείρουσιν ἤθη χρηστά ὁμιλίαι κακαί᾽, ὑπενθυμίζει
ὁ ἀπόστολος. Τό ἴδιο ἀπαιτεῖται προσοχή στίς ἐπισκέψεις μας: ἀποφυγή τῶν χώρων
πού γνωρίζουμε ὅτι ἀντικειμενικά δέν βοηθούμαστε πνευματικά.
- κι ἀκόμη: προσοχή στήν
τηλεόραση, σέ ἐντυπα κλπ. πού μπορεῖ πέρα τῶν ὅσων καλῶν προσφέρουν νά διαχέουν
ἠθικές καί πνευματικές μολύνσεις.
4. ῞Ενας τέτοιος ἀγώνας
καθαρίζει τήν καρδιά, ὁπότε ἐκείνη ἀρχίζει νά γεύεται τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ.
Διότι ὁ Θεός στήν καθαρή καρδιά ἐμφανίζεται καί ἐπαναπαύεται. ῾Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν
Θεόν ὄψονται᾽. ᾽Εκεῖ καταλήγει ἡ πνευματική προσπάθεια: νά νιώθει ὁ πιστός
τόν Θεό Πατέρα, προστάτη καί βοηθό του.
γ. ῎Αν ὅλοι μας προσπαθοῦμε
νά μήν πατᾶμε στά λασπόνερα καί στίς ἀκαθαρσίες, πολύ περισσότερο ἀπαιτεῖται ν᾽
ἀποφεύγουμε τά πνευματικά λασπόνερα. Εἶναι ὁ ἀγώνας ἁγιασμοῦ μας πού ἀκολούθησαν
ὅλοι οἱ ἅγιοι καί ἔγιναν μικροί Θεοί μέσα στόν κόσμο.
