Ο ΓΕΡΟ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Συνάντησα το δάσκαλο τον περιφρονημένο,

το ῾δασκαλάκο᾽ τον απλό, που λέγανε παλιά,

και ήταν σα να έβλεπα, μνημείο τιμημένο,

της ιστορίας γίγαντα, κι έχασα τη λαλιά.

Χοντρές ρυτίδες  χάραζαν πλατύ το μέτωπό του,

και η φωνή του κύλισε αργά, τρεμουλιαστά,

μα σαν τον κοίταξα βαθιά, ίσια στο πρόσωπό του,

είδα δυο μάτια της βροχής, αγνά, λαμπυριστά.

´Ηταν τα μάτια που ᾽φερναν μπροστά την ιστορία,

χιλιάδες μάτια μαθητών φαίνονταν μές σ᾽ αυτά.

Πώς γίνεται σε δυο σχισμές να γράφετ᾽ η πορεία

τόσων πολλών νέων ψυχών που δέθηκαν με αυτά;

Πόνους και κόπους διάβασα, μέσα σ᾽ αυτά τα μάτια,

μα πιο πολλές τις θεϊκές είδα σ᾽ αυτά χαρές.

Αγγέλους να χορεύουνε σε θεία μονοπάτια,

ο δάσκαλός μας έβλεπε σ᾽ υπάρξεις νεαρές.

Μ᾽ αγάπη πάντα ήτανε, σιμά στους μαθητές του,

και πιο πολύ σ᾽ όλους αυτούς που ᾽χαν μυαλό απλό.

Κι όταν αυτοί τον πείραζαν, δεν ξέφευγε ποτές του,

το δίκιο πάντα κρίνοντας, δείχνοντας το καλό.

Ουράνιο χάδι το ᾽πανε το βλέμμα του δασκάλου,

ζεστή ακτίνα του Θεού, που τρέφει τις καρδιές.

Μ᾽ ασπίδ᾽ ατσάλινη κρατά, ορμές του μισοκάλου,

αλείπτης γίνεται ψυχών σε θείες αθλοπαιδιές.

Σα σ᾽ ευεργέτη μου τρανό, γονάτισα μπροστά του,

τ᾽ άγια του χέρια φίλησα – φαίνονταν τα οστά –

κι όταν τα δάκρυα ένιωσα να πέφτουνε καυτά του,

τα ᾽δα σα δώρα τ᾽ ουρανού, σα μύρα ευωδιαστά.