Οι προκλήσεις της καθημερινότητας από τα πάθη μας, από τον πεσμένο στην
αμαρτία περίγυρο και κόσμο μας, από τον ίδιο τον αρχέκακο διάβολο μάς κάνουν
πολλές φορές να παίρνουμε στάση αμυντική, να νιώθουμε μικροί και ήδη ηττημένοι
– φαίνεται να προσδιοριζόμαστε από τον κόσμο κι εκείνος να έχει το πάνω χέρι. Με
αποτέλεσμα; Ο φόβος όχι απλώς να κουρνιάζει σε μια γωνιά της καρδιάς μας
δημιουργώντας μας μία διαρκή εσωτερική ταραχή, αλλά συχνά και να… βασιλεύει!
Στην
κατάσταση αυτή όμως πρέπει να αντιτάξουμε την πίστη μας στον Χριστό και τις
εσωτερικές αντοχές και δυνάμεις μας. Γιατί ο Κύριος εφόσον βαπτιστήκαμε και
γινήκαμε μέλη Του, (συνεπώς γίναμε Εκείνος εν ετέρα μορφή), μάς έχει θέσει στον
κόσμο τούτο μ’ έναν παράδοξο τρόπο κυρίαρχους πάνω του. Εμείς έχουμε το πάνω χέρι κι όλα βρίσκονται κάτω από εμάς
– «μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω», όπως σημειώνει ο λόγος του Θεού. Αρκεί
βεβαίως να λειτουργεί η χαρισματική αυτοσυνειδησία μας: να έχουμε επίγνωση ότι
προεκτείνουμε τον ίδιο τον Κύριο. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς
τά κλήματα», όπως αποκάλυψε για τους πιστούς Του. «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε
Χριστόν ἐνεδύσασθε» εξαγγέλλει κι ο απόστολος και ψέλνει η Εκκλησία, και·
«Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (απ. Παύλος).
Η
εξισορρόπησή μας αυτή μάς φέρνει στο σημείο του προπάτορα Αδάμ πριν από την
πτώση του στην αμαρτία: βασιλείς σαν κι εκείνον κι εμείς της κτίσης, με φωτισμό
Θεού να μπορούμε να ονοματίζουμε τα πάντα, γιατί τα «γνωρίζουμε» εν Χριστώ,
δηλαδή τα προσεγγίζουμε αγαπητικά και όχι φοβικά – έχουν όλα την «ταυτότητα»
του Δημιουργού Χριστού («τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός»). Ο απόστολος Παύλος με
μεγαλειώδη πράγματι τρόπο μάς το υποδεικνύει και με άλλον τρόπο: «Πάντα (εἴτε
Παῦλος εἴτε Ἀπολλώς εἴτε Κηφᾶς εἴτε κόσμος εἴτε ζωή εἴτε θάνατος εἴτε ἐνεστῶτα εἴτε
μέλλοντα), πάντα ὑμῶν ἐστι, ὑμεῖς δέ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 3, 23). Ο μόνος που
υπέρκειται ημών, γιατί μας έχει ενσωματώσει στον Εαυτό Του είναι ο Κύριος
Ιησούς Χριστός. Όλοι και όλα μάς ανήκουν, γιατί τα αγαπούμε.
