Εφόσον «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί»
και ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από Εκείνον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν» Του, ο
άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να αγαπά. Δεν μπορεί ως εκ της φύσεώς του να
είναι κάτι διαφορετικό από το «αρχέτυπό» του, τον ίδιο τον Θεό, συνεπώς κάθε
έκπτωση από την αγάπη συνιστά διαστροφή και ανωμαλία. Κι η αλήθεια αυτή
επιτείνεται από την εξήγηση που δίνουν οι άγιοι Πατέρες μας, ότι ο εικονισμός
του ανθρώπου ανάγεται στο δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Ιησού Χριστό,
διότι «Αὐτός ἐστιν ἡ εἰκών του Θεοῦ τοῦ ἀοράτου» (Κολ. 1, 15). Με άλλα λόγια
στη δημιουργία του ανθρώπου υπήρχε η προοπτική της ενσαρκώσεως του Υιού και
Λόγου του Θεού – ο άνθρωπος δημιουργείται κατά τον τύπο του ερχομένου στον
κόσμο Θεού -, γι’ αυτό και ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει την αλήθεια του εαυτού
του πέρα και έξω από τον Ιησού Χριστό, ιδιαιτέρως δε πέρα και έξω από ό,τι
συνιστούσε τη ζωή Εκείνου, τη θυσιαστική αγάπη.
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι φυσιολογικός, είναι normal, όταν ζει κατά τον λόγο και τη ζωή του Χριστού. Όταν ο ίδιος ο Κύριος καλούσε και καλεί τον άνθρωπο «ὀπίσω Αὐτοῦ ἀκολουθεῖν» (Ματθ. 8, 22. 9,9 κ.π.ά.), δεν το έκανε και δεν το κάνει για να έχει οπαδούς ως αρχηγός μίας κάστας ή ενός κόμματος – «ἄπαγε τῆς βλασφημίας!» -, αλλά για να δώσει στον άνθρωπο τον ορθό του προσανατολισμό, προκειμένου να βρει τον κανονικό ρυθμό και το νόημα της ζωής του. Αγάπη έτσι για τον άνθρωπο σημαίνει φως και ζωή και αλήθεια. Σημαίνει εύρεση της χαράς και του Παραδείσου.
