«Από τους αποστόλους αυτούς ο Ιάσων ήταν από την Ταρσό και πρώτος
οδηγήθηκε από εκεί προς τη χριστιανική πίστη. Ο Σωσίπατρος καταγόταν από την Αχαϊα και δέχτηκε την πίστη
στον Χριστό μετά από αυτόν. Και οι δύο υπήρξαν μαθητές του αποστόλου Παύλου και
ο μεν Ιάσων καταστάθηκε διδάσκαλος της πόλεώς του, ο δε Σωσίπατρος ανέλαβε τη
διαποίμανση της Εκκλησίας των Ικονιέων.
Οι
απόστολοι αυτοί αφού ποίμαναν τις Εκκλησίες τους με καλό τρόπο πήγαν Δυτικά.
Έφτασαν στη νήσο των Κερκυραίων και ανήγειραν περικαλή ναό προς τιμήν του
πρωτομάρτυρα Στεφάνου. Εκεί λειτουργούσαν στον Θεό και οδήγησαν έτσι πολλούς
προς την πίστη του Χριστού. Κατηγορήθηκαν όμως στον βασιλιά Κερκυλλίνο και
κλείστηκαν στη φυλακή, όπου ήταν ήδη κλεισμένοι και επτά λήσταρχοι, των οποίων
τα ονόματα ήταν τα παρακάτω: ο Σατορνίνος, ο Ιακίσχολος, ο Φαυστιανός, ο
Ιανουάριος, ο Μαρσάλιος, ο Ευφράσιος και ο Μαμμίνος. Αυτούς με όσα τους είπαν
και έκαναν τους μετέστρεψαν στη χριστιανική πίστη, κάνοντάς τους πρόβατα αντί
λύκων. Οι άνθρωποι αυτοί μετά, ρίχτηκαν σε λέβητες γεμάτους από πίσσα και
θειάφι και κηρό και έλαβαν τα στεφάνια του μαρτυρίου από τον Χριστό. Το ίδιο
και ο δεσμοφύλακας, που πίστεψε κι αυτός στον Χριστό, αφού του κόψανε το δεξί
χέρι και τα δύο πόδια, του κόψανε στη συνέχεια και τον αυχένα, την ώρα που
επικαλείτο το όνομα του Χριστού.
Ο
βασιλιάς έβγαλε από τη φυλακή τους αγίους Ιάσονα και Σωσίπατρο και τους
παρέδωσε στον έπαρχο Καρπιανό, προκειμένου να τους τιμωρήσει. Ο Καρπιανός τους
εξέτασε και τους έριξε και πάλι δέσμιους στη φυλακή. Όταν τους είδε έτσι
δεμένους η Κερκύρα, η κόρη του βασιλιά, και έμαθε ότι πάσχουν για τον Χριστό,
είπε ότι είναι και αυτή Χριστιανή, ενώ όλα τα στολίδια που φορούσε τα έδωσε
στους φτωχούς. Το έμαθε ο πατέρας της κι επειδή δεν μπόρεσε να την μεταστρέψει
από τον σκοπό της, την κλείνει και αυτήν στη φυλακή και την παραδίδει μάλιστα
σε κάποιον Αιθίοπα άσωτο για να την διαφθείρει. Όταν όμως αυτός πλησίασε τη
θύρα της φυλακής, κατασπαράχτηκε από θηρίο. Η Κερκύρα το έμαθε και τον έκανε
καλά, λυτρώνοντάς τον από το θηρίο. Με τα θαύματα αυτά τον έκανε χριστιανό,
οπότε ο Αιθίοπας φώναξε δυνατά: ῾Μέγας ο Θεός των χριστιανών᾽, με αποτέλεσμα να
βασανισθεί φοβερά αμέσως από τον τύραννο και να φύγει από τη ζωή αυτή. Οι
στρατιώτες τότε έφεραν ξύλα κοντά στη φυλακή, τα άναψαν και προσπάθησαν να
κατακάψουν τη μάρτυρα. Έγινε κι αυτό αλλά η Κερκύρα παρέμεινε άφλεκτη, οπότε
πολλοί βλέποντας το θαύμα οδηγήθηκαν στην πίστη του Χριστού. Για τον λόγο αυτό
αναρτάται σε ξύλο και υποβάλλεται σε πνιγηρό καπνό τόσο πολύ, έως ότου παρέδωσε
το πνεύμα της στον Θεό. Μετά από αυτά ο βασιλιάς ξεκίνησε διωγμό κατά των
χριστιανών, κι επειδή οι άγιοι είχαν διαφύγει σε ένα παρακείμενο μικρό νησί, ο
ίδιος μπήκε σε πλοίο για να πάει να τους τιμωρήσει. Ευρισκόμενος όμως στο μέσο
του πελάγους, όπως παλιά ο Φαραώ, καταποντίστηκε στη θάλασσα. Και ο μεν λαός
του Κυρίου πρόσφερε ευχαριστήριους ύμνους στον Θεό, ο Ιάσων δε και ο Σωσίπατρος
που απολύθηκαν από τη φυλακή, δίδασκαν χωρίς εμπόδιο πια τον λόγο του Θεού.
Όταν
ανέλαβε άλλος βασιλιάς την εξουσία και έμαθε τα σχετικά με τους αγίους, διέταξε
να φέρουν σιδερένιο βόδι, να ρίξουν μέσα πίσσα και ρητίνη και κηρό, να το
φλογίσουν πάρα πολύ και να ρίξουν τους αγίους σ᾽αυτό. Όταν έγινε αυτό και οι
άγιοι διαφυλάχτηκαν άφλεκτοι, πολλοί από τους απίστους άλλοι μεν καταφλέχτηκαν,
άλλοι δε έγιναν χριστιανοί. Ο δε βασιλιάς, αφού κρέμασε στον τράχηλό του
λιθάρι, θρηνούσε με τα λόγια: ῾Θεέ του Ιάσονα και του Σωσιπάτρου, ελέησέ με᾽. Ο
δε μακάριος Ιάσων, παρόντος του βασιλιά,
νουθέτησε όλον τον λαό, τον δίδαξε, τον κατήχησε και τους βάπτισε όλους
στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, επονομάζοντας
μάλιστα τον βασιλιά Σεβαστιανό. Μετά από λίγες ημέρες, ο υιός του βασιλιά
αρρώστησε και πέθανε. Προσευχήθηκε όμως ο απόστολος και τον ανέστησε. Από τότε
λοιπόν έκανε πολλά θαύματα και ανἠγειρε περικαλείς ναούς, και αφού τα
τακτοποίησε όλα καλά και όσια και αύξησε το ποίμνιο του Χριστού, σε προχωρημένα
γεράματα πήγε προς τον αγαπημένο του Χριστό».
Οι άγιοι Ιάσων και
Σωσίπατρος για μία ακόμη φορά προβάλλουν αυτό που συνιστά την προτεραιότητα
όλων των συνεπών χριστιανών: την αγάπη προς τον Χριστό, μπροστά στην οποία τα
πάντα θεωρούνται δεύτερα και μικρά. Δεν παύει η Εκκλησία μας διά της υμνολογίας
της να εξαγγέλλει την αλήθεια αυτή, δεδομένου ότι η αγάπη προς τον Χριστό αποτελεί τη μοναδική οδό της σωτηρίας. Χωρίς
την αγάπη προς Εκείνον τα πάντα γίνονται αποστεωμένα, άνευρα, ανόητα. Εκπίπτει
και η χριστιανική πίστη σε έναν
ηθικισμό, που μπορεί να έχει ωραίους κανόνες ζωής, δεν έχει όμως την ίδια τη
ζωή. Κι αυτήν τη ζωή την προσφέρει μόνον η θερμότητα της καρδιάς προς τον Θεό.
Πρόκειται για την ίδια την εντολή του Θεού που καλεί τον άνθρωπο να Τον
αγαπήσει «εξ όλης της ψυχής, εξ όλης της
καρδίας, εξ όλης της διανοίας, εξ όλης της ισχύος», όπως και για την προϋπόθεση που έθετε ο ίδιος ο
Κύριος, για να μπορεί κανείς να Τον ακολουθεί και να συντονίζεται με την
ενέργεια της χάρης Του: «Εάν αγαπάτε με,
τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε». Το ερμηνευτικό κλειδί λοιπόν και της ζωής
των αγίων Ιάσονα και Σωσιπάτρου, αυτό που δίνει τη δυνατότητα κατανοήσεως της
όλης πορείας τους είναι ακριβώς η αγάπη τους προς τον Κύριο. Εκείνον αγάπησαν
υπεράνω όλων, Σ᾽ Εκείνον κόλλησαν τις ψυχές τους, τα ίχνη Εκείνου ακολούθησαν. «Όλα
τα ωραία της ζωής αυτής τα αφήσατε κατά μέρος, γιατί αγαπήσατε τον Χριστό, στον
Οποίο κολλήσατε τις ψυχές σας, ένδοξοι. Ακολουθήσατε λοιπόν τα ίχνη Του με
πίστη, Ιάσων και Σωσίπατρε» («Πάντα
κατελίπετε τερπνά, Χριστόν αγαπήσαντες, ου τα ψυχάς εκολλήθητε, οπίσω ένδοξοι·
ίχνεσί τε τούτου πίστει προσηνέχθητε, Ιάσων και Σωσίπατρε πάνσοφοι»)
(στιχηρό εσπερινού).
Δεν ήταν δυνατόν όμως
να μην αγαπήσουν τον Χριστό και να μην ακολουθήσουν τα ίχνη της ζωής Του, όταν
ξέρει κανείς ότι υπήρξαν μαθητές και ακόλουθοι εκείνου που αγάπησε με πάθος τον
Κύριο και χάριν του ευαγγελίου Του γύρισε όλον τον κόσμο, δίνοντας στο τέλος
και την ίδια τη ζωή του για το όνομά Του: του αποστόλου των Εθνών, του αγίου
Παύλου, ο οποίος διετράνωνε πάντοτε «ηγούμαι
πάντα σκύβαλα είναι, ίνα Χριστόν κερδήσω», όλα τα θεωρώ σκουπίδια,
προκειμένου να κερδίσω τον Χριστό. Όπως το σημειώνει και ο άγιος υμνογράφος: «Γίνατε
φοιτητές του Παύλου, σοφοί, και τρέξατε σ᾽όλον τον κόσμο ακολουθώντας τα ίχνη
εκείνου, κηρύσσοντας τον σωτήριο λόγο» («Του
Παύλου φοιτηταί, σοφοί, γενόμενοι, κατ᾽ίχνος εκείνου τε πορευθέντες διαδράμετε
τα σύμπαντα, τον σωτήριον λόγον καταγγέλλοντες») (ωδή γ´). Έτσι οι άγιοι
μιμήθηκαν τον Παύλο που μιμήθηκε τον Κύριο, κατά το «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού». Κι αυτό σημαίνει πόση
σημασία έχει για την πνευματική ζωή μας εκείνος στον οποίο προσκολληθήκαμε σαν
σε δάσκαλό μας. Ανάλογα με τον δάσκαλο διαμορφώνεται και η πνευματική ζωή του
μαθητή, με άλλα λόγια το φως ή ο ζόφος του δασκάλου γίνεται φως ή ζόφος και του
μαθητή. «Φωτιστήκατε πλούσια από τα δόγματα του Παύλου και γίνατε φωστήρες της
οικουμένης, τρισμακάριοι» («Τοις δόγμασι του
Παύλου καταυγασθέντες, γεγόνατε φωστήρες της οικουμένης, τρισμακάριοι»)
(κοντάκιο).
Και βεβαίως το φως των
αποστόλων Ιάσονα και Σωσίπατρου, φως του Χριστού στην πραγματικότητα, καταύγασε
την Ανατολή και τη Δύση – «καταλάμψατε την Ανατολή και φτάσατε και δύσατε στη
Δύση» («Ανατολήν γαρ καταλάμψαντες, προς
Δύσιν φθάσαντες έδυτε») (ωδή ζ´) -
κατεξοχήν όμως τη νήσο Κέρκυρα, διότι εκεί κυρίως έδρασαν,
θαυματούργησαν, έδωσαν τη ζωή τους, γι᾽αυτό και ο υμνογράφος τους Κερκυραίους
πρωτίστως καλεί να χαρούν και να γεμίσουν από πνευματική ευφροσύνη. «Η πάμφωτη
και θεϊκή εορτή των Αποστόλων καλεί τα πλήθη των Κερκυραίων να χαρούν. Εμπρός
λοιπόν γεμίστε μέχρι κορεσμού όλοι από πνευματική ευφροσύνη» («Η παμφαής και θεία των Αποστόλων εορτή, των
Κερκυραίων τα πλήθη προς ευωχίαν συγκαλεί. Δεύτε κορέσθητε πάντες πνευματικής
ευφροσύνης») (εξαποστειλάριο). Η κλήση όμως της εορτής και της ευφροσύνης
είναι και για όλους τους πιστούς, όπου γης. Οι άγιοι αποτελούν τα εντρυφήματα
όλων. Κι ο λόγος είναι σαφής, κατά τον υμνογράφο: «Ολοι είμαστε ποίμνιό σας,
που λυτρωθήκαμε από την πλάνη με τη χάρη του Θεού» («Πάντες γαρ εσμεν ποίμνιον υμών, λυτρωθέντες της πλάνης εν χάριτι»)
(οίκος κοντακίου).
