«Ὑπῆλθες, ἐθελουσίοις
νεύμασι, πάτερ Αὐξέντιε, σύ τόν ζυγόν Κυρίου τόν χρηστόν, καί τήν γῆν ἐκαινούργησας
τῶν ἀρετῶν τοῖς δάκρυσι, καταπιαίνων ταύτην, ἔνδοξε» (ωδή α΄ κανόνος οσίου
Αυξεντίου).
(Ανέλαβες εκούσια, πάτερ Αυξέντιε, τον χρηστό ζυγό του
Κυρίου και έκανες καινούργια τη γη, καθιστώντας την εξαιρετικά εύφορη, ένδοξε,
με τα δάκρυα του αγώνα σου για τις αρετές).
Σ’ έναν κόσμο που έχει καταστεί και διαρκώς καθίσταται «γέρικος»,
καθώς βουλιάζει αδιάκοπα σ’ αυτό που φθείρει και αποσυνθέτει τον άνθρωπο ψυχικά
και σωματικά: την αμαρτία ως σαρκολατρεία και αλαζονεία – διότι το μόνο που «κερδίζει»
ο άνθρωπος από το αποκομμένο από τον Θεό σαρκικό του φρόνημα είναι ο θάνατος, όπως
το εκφράζει μεγαλειωδώς ο απόστολος Παύλος: «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» και: «διά της αμαρτίας ο θάνατος» - η επισήμανση του παραπάνω ύμνου ηχεί
παράδοξα και ανέλπιστα ευχάριστα! Υπάρχει η δυνατότητα η γη που πατάμε και η
ζωή που ζούμε να γίνει και πάλι καινούργια. Πώς; Όταν βρεθούν οι άνθρωποι, σαν
τον άγιο Αυξέντιο, που με αποφασιστικό τρόπο, ελεύθερα και επιμελώς, στρέψουν
την καρδιά τους προς τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον ενανθρωπήσαντα Θεό. Διότι Εκείνος
ως η πηγή της ζωής και εν γένει του είναι με την ενέργειά Του χορηγεί αενάως τη
νεότητα και τη ριζική ανακαίνιση των πάντων. «Ἰδού, καινά ποιῶ πάντα» ακούμε αίφνης από το Πνεύμα Του στην Αποκάλυψη
του Ιωάννη. Όλα τα κάνω καινούργια! Διότι ακριβώς σ’ Αυτόν δεν υπάρχει υποψία
φθοράς και σκότους! Είναι «ὁ Ὤν»! Και
ο απόστολος Παύλος εκφράζοντας την εμπειρία της αλήθειας αυτής εν Εκκλησία το
διαλαλεί: «Εἴ τις εν Χριστώ καινή κτίσις»,
όποιος είναι ενωμένος με τον Χριστό είναι καινούργια δημιουργία. Ο χριστιανός:
το μυστήριο που περιπατεί στον κόσμο τούτο, προεκτείνοντας τη μοναδική και
απόλυτη παρουσία Εκείνου, ένας άλλος Θεός που περιπολεί στη γη. Οπότε, κάθε
πατημασιά ενός αγίου, κάθε κίνηση και ανάσα του συνιστούν «ενέσεις» ζωής και
ανακαίνισης του κόσμου μας – το βλέπουμε στα άγια πρόσωπά τους: λάμπουν ακόμη
και μέσα στα γηρατειά τους! Δεν χρειάζεται να κάνουν μπότοξ ή άλλες χειρουργικές
επεμβάσεις αισθητικής για να φανούν «νέοι»! Γιατί ζει μέσα τους Εκείνος που
είναι η διαρκής νεότητα ως σφρίγος αληθινής ζωής.
Κι ο ύμνος για τον άγιο προσθέτει: στρέφεται κανείς προς τον
Χριστό και προσφέρει τη δύναμη του ανακαινισμού Του, όταν αρχίζει να ζει με
μετάνοια αληθινή, όταν δηλαδή τα δάκρυα από τον πνευματικό αγώνα για την άσκηση
των αρετών πλημμυρίζουν την ύπαρξή του. Κάθε δάκρυ του, μας λέει ο άγιος
υμνογράφος, που πέφτει στη γη τη λιπαίνει, την καθιστά εύφορη, την κάνει
καινούργια – ό,τι πρώτα συνέβη στη δική του ψυχοσωματική ύπαρξη! Όσο υπάρχουν
λοιπόν άγιοι, όσο υπάρχουν αληθινοί πιστοί, τόσο και ο κόσμος μας θα γίνεται
και πάλι καινούργιος. Πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να νιώθουμε που υπάρχουν! Πόση
παρηγοριά μας προσφέρει η σκέψη πως η κάθε δική τους ματιά είναι και μία νέα απαλή
θέαση του κόσμου, που χύνει βάλσαμο στο πληγωμένο σώμα της γης και των
κατοικούντων σ’ αυτήν και δημιουργεί συνθήκες ανάνηψης και ανάστασής τους. Αλλά
σε αυτήν την πραγματικότητα και το όραμα ζωής μάς καλεί η Εκκλησία όλους μας,
ιδίως την περίοδο του ευλογημένου Τριωδίου που εισήλθαμε. Να ανανεωθούμε με τη
μετάνοιά μας και να κάνουμε και τον κόσμο μας μέσω ημών καινούργιο!
