«Ἐννοῶ τήν ἡμέραν ἐκείνην καί τήν ὥραν, ὅταν μέλλωμεν πάντες, γυμνοί καί
ὡς κατάκριτοι, τῷ ἀδεκάστῳ Κριτῇ παρίστασθαι· τότε σάλπιγξ ἠχήσει μέγα, καί τά
θεμέλια τῆς γῆς σεισθήσονται, καί οἱ νεκροί ἐκ τῶν μνημάτων ἐξαναστήσονται, καί
ἡλικία μία πάντες γενήσονται· καί πάντων τά κρυπτά φανερά παρίστανται ἐνώπιόν
σου· καί κόψονται, καί κλαύσονται, καί εἰς τό πῦρ τό ἐξώτερον ἀπελεύσονται, οἱ
μηδέποτε μετανοήσαντες· καί ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει, ὁ τῶν Δικαίων κλῆρος, εἰσελεύσεται
εἰς παστάδα οὐράνιον».
(Φέρνω στον νου μου την ημέρα και
την ώρα εκείνη της κρίσεως, όταν πρόκειται όλοι να παρασταθούμε γυμνοί και σαν
καταδικασμένοι μπροστά στον αδέκαστο Κριτή. Τότε θα ηχήσει δυνατά σάλπιγγα και
θα σεισθούν τα θεμέλια της γης και θα αναστηθούν οι νεκροί από τα μνήματα και
θα γίνουν όλοι μιας ηλικίας. Ό,τι είναι κρυφό σε όλους τους ανθρώπους θα είναι
φανερό ενώπιον σου, Κύριε. Και θα θρηνήσουν και θα κλάψουν και θα οδηγηθούν στο
πυρ το εξώτερο αυτοί που ποτέ δεν μετάνιωσαν. Ενώ οι Δίκαιοι με χαρά και με
αγαλλίαση θα εισέλθουν στην ουράνια βασιλεία).
Το τροπάριο από τους
Αίνους της Κυριακής των Απόκρεω, σε ήχο πλ. του β΄, μας μεταφέρει στη συγκλονιστική στιγμή της
Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας. Η Δευτέρα Παρουσία, για την οποία με πολλούς
λόγους μίλησε ο Κύριος, όπως κατεξοχήν στην παραβολή της κρίσεως της σημερινής ημέρας, αποτελεί το τελικό όριο, κατά το οποίο οι πάντες, οι άνθρωποι όλων των
εποχών, και οι ζώντες τότε, αλλά και οι κεκοιμημένοι οι οποίοι θα αναστηθούν σωματικά
προκειμένου να ενωθεί το σώμα τους με την ψυχή τους, θα σταθούμε προς κρίση
ενώπιον Κυρίου του Θεού μας. Η ώρα που θα πραγματοποιηθεί η Παρουσία αυτή είναι
άγνωστη – ο Κύριος είπε ότι τον καιρό τον γνωρίζει μόνον ο Θεός: θα έλθει «ὡς
κλέπτης ἐν νυκτί» – όμως ο Ίδιος μάς απεκάλυψε το κριτήριο βάσει του οποίου θα
γίνει η κρίση για τον καθένα: το πώς στάθηκε έναντι του κάθε συνανθρώπου του
στη ζωή που του δόθηκε, με έμπρακτη αγάπη ή όχι, (η αγάπη συνιστά και τον αγώνα
της μετανοίας που δικαιώνει τον άνθρωπο), αφού η στάση του αυτή στην πραγματικότητα
αποτελεί τη στάση έναντι του Ίδιου του Κυρίου: «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν
ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε». Οδύνη και οδυρμός λοιπόν για τους
αμετανόητους, αιώνια ζωή και αγαλλίαση για τους εν μετανοία αγωνισθέντες.
