Ἡ κρίση πού μαστίζει τόν κόσμο μας καί ἰδιαιτέρως τήν πατρίδα μας εἶναι μέν οἰκονομική, ἀλλά ταυτοχρόνως εἶναι καί πνευματική καί ἠθική. Εἶναι μία ἀλήθεια, πού ἔχει ἐπισημανθεῖ ἀπό πολλούς σκεπτόμενους καί σοβαρούς ἀνθρώπους, ὄχι πάντοτε κατ᾽ ἀνάγκην ἐκκλησιαστικούς. Καί τοῦτο γιατί ἡ ἔλλειψη ἀξιῶν πού φαίνεται ὅτι κυριαρχεῖ στόν κόσμο - ὅ,τι συνιστᾶ τήν πνευματική κρίση - ὁδηγεῖ ἀναπόδραστα στήν ἔλλειψη σεβασμοῦ τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητας, ὅπως καί τῆς ἐν γένει φύσεως - ὅ,τι συνιστᾶ τήν ἠθική κρίση. Κατά συνέπεια, ἐκεῖνοι πού λειτουργοῦν ὡς ῾λύκοι᾽ γιά τούς ἄλλους συνανθρώπους τους γίνονται οἱ κυρίαρχοι τοῦ κόσμου καί ἐπιβεβαιώνουν τή σωστή ἐπισήμανση ὅτι ὁ κόσμος μας ἔχει γίνει ἕνα εἶδος ζούγκλας, καλύτερα: χειρότερος καί ἀπό ζούγκλα. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ῾Αγία Γραφή, ἐπανειλημμένως χαρακτηρίζει τόν διάβολο – συνεπῶς καί τά ὄργανά του - ὡς κοσμοκράτορα, ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου.
῎Εστω ὅμως καί ἔτσι, ὁ κόσμος μας δέν παύει νά ἀποτελεῖ δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ τά πράγματα, λόγω τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων, νά πηγαίνουν ἀπό τό κακό στό χειρότερο – μή ξεχνᾶμε ὅτι δέν εἶναι αἴτιος τοῦ κακοῦ ὁ Θεός, ἀλλά ἡ κακή προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου πού ἐπαναστάτησε κατά τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ - ὅμως τόν τελικό λόγο σέ ὅλα ἔχει ὁ παντοδύναμος καί πανάγαθος Θεός, ὁ Δημιουργός καί Προνοητής καί Διακυβερνητής τοῦ κόσμου. Ὁ Κύριος διαρκῶς τόνιζε τήν ἀλήθεια ὅτι καί τό παραμικρότερο πουλάκι τοῦ οὐρανοῦ καί τό πιό ἀσήμαντο ἀγριόχορτο εἶναι ἀντικείμενα τῆς φροντίδας τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ Αὐτός εἶναι πού δίνει σέ ὅλα ῾ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα᾽. ῎Ετσι ποτέ ὁ Θεός δέν παραιτεῖται ἀπό τά πλάσματά Του, συνεπῶς, ὅπως ἔχει ὀρθά εἰπωθεῖ, ποτέ ὁ Θεός δέν γίνεται ἄκοσμος καί ὁ κόσμος ἄθεος. ῎Ας θυμηθοῦμε ὅτι στήν ᾽Αποκάλυψη τοῦ ᾽Ιωάννου ὁ ἐρχομός τοῦ Χριστοῦ κατά τή Δευτέρα Του παρουσία θά σημάνει ὄχι μόνον τό τέλος τοῦ σχήματος τοῦ παρόντος κόσμου, ἀλλά καί τήν ἐξαφάνιση τοῦ ὅποιου κραταιοῦ θεωρουμένου κακοῦ - σάν τό φύσημα τοῦ ἀνθρώπου πού διαλύει τόν ἰστό μιᾶς μικρῆς ἀράχνης.
Γιατί ὑπενθυμίζουμε τά παραπάνω γνωστά καί ἐν πολλοῖς αὐτονόητα; Γιά νά συναισθανθοῦμε ἀκόμη περισσότερο ὅτι καί ἡ κρίση πού περνᾶμε, εἶναι ἕνα φαινόμενο πού ἀφενός ἀνάγει τήν ἀρχή του στήν ἁμαρτία τή δική μας, συνεπῶς μπορεῖ καί νά τελειώσει μέ τή μετάνοιά μας – αὐτό ἀποδεικνύει ἡ ἱστορία τῆς ῾Αγίας Γραφῆς – καί ἀφετέρου δέν εἶναι ἔξω ἀπό τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, συνεπῶς εἶναι ἐλεγχόμενη ἀπό ᾽Εκεῖνον, μέ σκοπό τήν παιδαγωγία μας πρός ἐπανατοποθέτησή μας ἀπέναντί Του. Μόνον ὁ ἄπιστος ἄνθρωπος, πού ἔχει διαγράψει τόν Θεό ἀπό τή ζωή του δέν ῾βλέπει᾽ τό βάθος τῆς πραγματικότητας, τήν ἐνέργεια δηλαδή τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, καί γι᾽ αὐτό μπορεῖ νά πανικοβάλλεται καί νά ἀγχώνεται παραπάνω ἀπό ὅσο πρέπει. Ὁ Χριστιανός ῾βλέπει᾽ τήν κρίση αὐτή μέσα στά πλαίσια τῆς ἀγαπώσας καρδιᾶς τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί ἐνεργοποιεῖται καί κινητοποιεῖται, ὅσο τοῦ ἐπιτρέπουν οἱ δυνάμεις του, ἀλλά μέ ἐξάρτηση τελικῶς τῆς ἐλπίδας του ἀπό ᾽Εκεῖνον. Καί ξέρει ὅτι ῾καί αὐτό θά περάσει᾽.
