«Αυτή που προηγουμένως είχε παγιδευτεί από τον διάβολο,
έγινε γι’ αυτόν παγίδα, καθώς υπέταξε τη δύναμή του και πάτησε την πανουργία
του, με τη δύναμη του Θεού» (ωδή ς΄).
(«Ἡ πάλαι παγιδευθεῖσα
ὑπό τοῦ ὄφεως, παγίς αὐτῷ ἀνεδείχθη, τήν αὐτοῦ συνέχουσα δυναστείαν καί πατοῦσα
τήν αὐτοῦ πανουργίαν, δυνάμει Θεοῦ»).
Είναι γνωστή η πρώτη ζωή της οσίας Πελαγίας: ζούσε με
ασωτία βουτηγμένη στις αμαρτίες. Κι αυτό λόγω της άγνοιας του αληθινού Θεού, η
οποία κάνει τον άνθρωπο να πορεύεται ως τυφλός, κάνοντας επιλογές που ο μόνος
που χαίρεται είναι ο πονηρός διάβολος. Όπως ακριβώς το λέει ο απόστολος Παύλος
ήδη από το πρώτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής του (1, 24εξ): «Ο Θεός παρέδωσε (αυτούς που αγνοούν τον
Θεό) στις βρωμερές επιθυμίες τους και τους
άφησε να ατιμάζουν μόνοι τους τα σώματά τους. Γιατί στη θέση της αλήθειας του
Θεού έβαλαν το ψέμα και σεβάστηκαν και λάτρεψαν την κτίση αντί για τον Κτίστη».
«Ήταν παγιδευμένη από τον διάβολο» διαπιστώνει και ο υμνογράφος της ακολουθίας της.
Τι έγινε όμως; Επειδή υπήρχε άγνοια και ήταν
καλοπροαίρετος άνθρωπος, γι’ αυτό ο Θεός τη φέρνει σε συνάντηση με τον άγιο Νόννο,
τον επίσκοπο της Αντιόχειας που ζούσε και η Πελαγία, αυτός την κατηχεί στην
ορθόδοξη πίστη κι εκείνη μεταστρέφεται
και μετανοεί θερμά, με αποτέλεσμα να βαπτιστεί στο όνομα του Κυρίου και να
ξεκινήσει μία πορεία ζωής που θα τη ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι ασκητές, ακόμη
και οι άγιοι άγγελοι! Μία νέα οσία Μαρία η Αιγυπτία! Έγκλειστη πια με τρίχινα
ανδρικά ρούχα, σαν τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, μένει μέχρι τέλους της ζωής της
στο όρος των Ελαιών μέσα σε μία σπηλιά, φτάνοντας πράγματι σε μεγάλη ύψη
αγιότητας.
Ποιο το σημαντικό εν προκειμένω που σημειώνει ο βαθύς
θεολόγος άγιος υμνογράφος Γεώργιος; Η Πελαγία πια, έχοντας τη δύναμη του Θεού
από τη μετάνοιά της, γίνεται το… φόβητρο του πονηρού – από παγιδευμένη του
έγινε η ίδια παγίδα γι’ αυτόν! Πρόκειται για μία αλήθεια που επιβεβαιώνουν,
πέραν του Κυρίου και των αγίων αποστόλων ασφαλώς, όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας,
και μάλιστα οι νηπτικοί λεγόμενοι. Εκείνος που κατεξοχήν ομιλεί περί αυτού
είναι ο άγιος Αντώνιος, αλλά εξίσου πολύ χαρακτηριστικά ο άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος,
ο οποίος τονίζει επακριβώς: Ο διάβολος μας παγιδεύει, αλλά «και εμείς, αν δεν κοιμόμαστε, θα μπορέσουμε
να του στήνουμε μεγαλύτερες και φοβερότερες παγίδες και δίχτυα και ενέδρες.
Γιατί η προσευχή, οι ψαλμοί, η αγρυπνία, η ταπεινοφροσύνη, η υπηρεσία προς τον
πλησίον και το έλεος, η ευχαριστία και η ακρόαση των θείων λόγων, γίνονται
ενέδρα και παγίδα και λάκκος και μάστιγες και αγχόνη και δίχτυα για τον εχθρό»!
