«Ελεεινός όποιος
πέφτει. Ελεεινότερος όμως όποιος παρασύρει και άλλον στην πτώση. Διότι και των
δύο πτώσεων την ενοχή και την εφάμαρτη ηδονή, τα παίρνει επάνω του» (Άγιος
Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. ιε΄ 19).
Μιλάει ο άγιος για τις σαρκικές πτώσεις που προκαλούνται
από το πάθος της λαγνείας, της οποίας «μητέρα» είναι η εφάμαρτη ηδονή. Η
φιληδονία μάλιστα μαζί με τις «αδελφές» της φιλοδοξία και φιλαργυρία, συνιστούν
το τρίπτυχο που ριζώνεται στο δέντρο της «κόλασης»: τον εγωισμό (ή αλλιώς
φιλαυτία). Και πώς τον χαρακτηρίζει αυτόν που πέφτει στα σαρκικά; Ελεεινό.
Γιατί χάνει τη σχέση του με τον Θεό. Και χάνει τη σχέση του με τον Θεό, διότι
για να φτάσει στη σαρκική πτώση έχει γίνει προηγουμένως και η ψυχή του
«σαρκική». Όλη η ατμόσφαιρα της ζωής του δηλαδή έχει αλλάξει - ψυχή και σώμα σε
λάθος κατεύθυνση. «Θα πάρω το Πνεύμα μου πάνω από αυτούς – ακούμε ήδη τον
βαρυσήμαντο λόγο του Θεού - «διά το είναι αυτούς σάρκας», γιατί έχουν
γίνει αυτοί σαρκικοί».
Και μη νομίσουμε ότι η ελεεινολόγηση του αγίου είναι μόνο
για τη λαγνεία. Είναι και για τα άλλα κεντρικά πάθη που αναφέραμε, γιατί όλα οδηγούν στο χειρότερο σημείο που
μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος: να χάνει την επαφή του με τον Θεό. Χωρίς Θεό τι να
την κάνεις τη ζωή; Είναι μία ζωή χωρίς τη Ζωή. Μία ζωή εν θανάτω.
Ο θάνατος αυτός πριν από τον θάνατο, λέει ο όσιος, δεν
είναι ό,τι χειρότερο. Δεν έχουμε πιάσει ακόμη… πάτο! Το χειρότερο είναι να
αμαρτάνουμε μεν, αλλά να παρασύρουμε κι
άλλον μαζί μας: θα μας ζητηθεί η ψυχή του!
Ο ίδιος ο Κύριος είπε έναν από τους σκληρότερους λόγους του γι’ αυτήν
την περίπτωση: «συμφέρει στον άνθρωπο που
παρέσυρε κι άλλον στην αμαρτία, να δέσει μία μυλόπετρα στον λαιμό του και να
πάει να πνιγεί»! Η αμαρτία της… αυτοκτονίας λιγότερο κακό από τον
σκανδαλισμό του συνανθρώπου! Ποια η αιτία του θεωρούμενου αυτού παράδοξου; Το
μεγαλείο της αγάπης! Ό,τι ακυρώνει την αγάπη, ό,τι προσβάλλει την κοινωνία με
τον συνάνθρωπο, θεωρείται το αξεπέραστο κακό. Κι αυτό γιατί «ο Θεός αγάπη εστί». Τυχαία λέει ο
απόστολος Παύλος ότι και κάτι αθώο να κάνω, όπως να φάω κρέας για παράδειγμα,
αν αυτό σκανδαλίζει τον ασθενή στη συνείδηση συνάνθρωπό μου, δεν θα το κάνω!
Κριτήριο δηλαδή και της ίδιας της θεόσδοτης ελευθερίας μας είναι η σχέση με τον
άλλον, η αγάπη μας προς αυτόν. «Από τον
πλησίον μας εξαρτάται η ζωή και ο θάνατος» έτσι.
«Τρομακτικά» πράγματα για τους γονείς, για τους δασκάλους, για τους κληρικούς – για όλους αυτούς που είναι σε υπεύθυνη θέση σχέσης με τους άλλους. Και κυρίως γι’ αυτούς που σχετίζονται με την… «αφρόκρεμα» του Θεού: τα αγαπημένα Του παιδιά! Βρίσκονται σε ιερό έδαφος κυριολεκτικά. «Ο τόπος εν ω έστηκας, τόπος άγιός εστι»!
