Τον έτοιμο τα βέλη του να ρίξει
στον μοναχό «ελέησον» που κράζει
μη βιαστικά και τον παρεξηγήσεις.
Τον έτοιμο ανάθεμα να ρίξει
στον χριστιανό σπίτι του π’ αγιάζει
μη τον χτυπάς με δίκιες κατακρίσεις.
Στον έτοιμο τις πέτρες για να ρίξει
σ’ όποιον ρότα δική του πια χαράζει
μην αφεθείς μ’ οργή να του μιλήσεις.
Έχει θολό τον νου και την καρδιά του
κι ο πόνος τού τρυγά τα σωθικά του.
Ίδια τυφλός τους δρόμους δεν γροικάει
για αγκαλιά και για στοργή διψάει.
