«Ο άνθρωπος δεν είναι οι πέντε αισθήσεις του,
αλλά είναι η υπεραίσθηση και η ενσυναίσθηση που πηγάζει και αντλείται από τη
μετοχή του στο μυστήριο της ζωής, γι’ αυτόν τον λόγο ο Δημιουργός της ζωής μας
χαρίζει τη Χάρη Του, η οποία προϋποθέτει τον αγώνα τον καλό, την πνευματική
ενόραση και την καθημερινή διαδικασία πνευματικής ανασυγκρότησης δια της
μετανοίας, δια της αγάπης, δια της προσφοράς.
Ένα τέτοιο πρόσωπο που μας χάρισε όλον αυτό τον πλούτο
της Θεοκοινωνίας και ενότητος με τον Δημιουργό μας, είναι η Υπεραγία Θεοτόκος.
Είναι το πρώτο πρόσωπο από όλη την οικουμένη που μετέχει της Αναστάσεως.
Η Παναγία είναι δίπλα μας, αρκεί εμείς να είμαστε
δεκτικοί στο θέλημα του Θεού. Να τιμούμε την Παναγία, την Ζωοδόχο Πηγή που
αναβλύζει και μας χαρίζει το Ύδωρ της Ζωής, τον Χριστό, και να αξιωθούμε να
φτάσουμε και εμείς σε αυτό το γεγονός της εμπειρίας της Αναστάσεως» (Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ).
Είναι γνωστή η μεγάλη αγάπη του Μητροπολίτου Πειραιώς προς το πάντιμο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, στην πραγματικότητα
αντανάκλαση της αγάπης του προς το λατρευτό πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού -
δεν μπορεί κανείς με ορθόδοξη πίστη να διαχωρίσει τον Ιησού Χριστό από την
Παναγία Μητέρα Του. "Συνορώνται" πάντοτε εξαγγέλλοντας τη βάση όλων
των ορθοδόξων δογμάτων, ότι "Θεός εφανερώθη εν σαρκί", "εκ
Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου". Και τι σημειώνει ο Επίσκοπος;
Ότι η Παναγία Μητέρα είναι η μοναδική σε όλη την ανθρωπότητα διαχρονικά και
παγκόσμια που ήδη μετέχει της αναστάσεως του Κυρίου, όχι μόνο πνευματικά αλλά
και σωματικά. Διότι ο Υιός και Θεός Της Την μετέστησε εν σώματι, όπως τούτο
φάνηκε από το άνοιγμα του τάφου της μετά τριήμερο από της Κοιμήσεώς Της και
ευρέθηκε αδειανός. "Κενόν" το μνημείο του Ιησού Χριστού λόγω της
Αναστάσεώς Του, "κενόν" και το μνημείο της Υπεραγίας Θεοτόκου από τη
παντοδύναμη ενέργειά Του για χάρη της Μητέρας Του.
Κι "είναι δίπλα μας", βεβαιώνει την Πατερική
συμφωνία ο Σεβασμιώτατος. Διότι είναι ενωμένη με τον πανταχού παρόντα και τα
πάντα πληρούντα Κύριο και Θεό της, οπότε κάθε καρδιακό αίτημά μας εισακούεται
από Αυτήν για να μεταφερθεί αμέσως στα "ώτα" του Δημιουργού ως
παράκληση και ικεσία δική Της. Αλλά και μας επιβλέπει γεμάτη στοργή ακόμη και
μέσα στις αμαρτίες και στις πτώσεις μας, όπως τούτο μεταξύ άλλων αποκαλύφθηκε
στον μεγάλο όσιο της εποχής μας Σιλουανό τον Αθωνίτη. "Βλέπω τις αμαρτίες
σου και θλίβομαι" του είπε όταν ήταν νεαρός ακόμη, και η αγάπη της αυτή
τον "έλιωσε" και τον οδήγησε σε συγκλονιστική μετάνοια. Διότι
"το χρηστόν του Θεού, όπως και των Αγίων, εις μετάνοιαν άγει" κατά
τον απόστολο.
Υπάρχει όμως μία προϋπόθεση για να νιώσει κανείς την
επέμβαση της Παναγίας στη ζωή του: "να είμαστε δεκτικοί στο θέλημα του
Θεού". Δεν εννοεί ο φιλοπανάγιος επίσκοπος να είμαστε αναμάρτητοι - τούτο
εκ φύσεως δεν γίνεται! Εννοεί αυτό που τονίζουν οι άγιοι Πατέρες μας, ότι δεν
πρέπει να έχουμε σκληρύνει τόσο τις καρδιές μας, ώστε η χάρη του Θεού να
προσκρούει σε "βράχο". Που θα πει: αν αφήνουμε λίγο χώρο μέσα μας για
τον Θεό, αν μία χαραμάδα της ψυχής μας στρέφεται με ικεσία προς Εκείνον και την
Παναγία μας, τότε ναι! Η χάρη του Θεού μας θα ενεργήσει και σε εμάς, το φως Του
θα βρει δίοδο να φωτίσει τη σκοτεινιά του νου μας, όπως και μία μικρή αχτίδα
φωτός μπορεί να φωτίσει έναν σκοτεινό χώρο.
Οπότε με έκπληξη θα διαπιστώσουμε κι εμείς αυτό που ζουν
όλοι οι άγιοί μας περίσσια: ότι δεν εξαντλείται η ζωή μας στον ασφυκτικό κλοιό
των πέντε αισθήσεών μας και στο "φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ
αποθνήσκομεν"! Υπάρχουν και άλλες αισθήσεις, οι πνευματικές αισθήσεις,
"η υπεραίσθηση και η ενσυναίσθηση", με τις οποίες μπορούμε να
βλέπουμε τον Θεό, να Τον ακούμε, να Τον οσφραινόμαστε, να Τον γευόμαστε, να Τον
ψηλαφάμε. Πολύ λίγο, είναι αλήθεια, στην αρχή, μα πολύ περισσότερο αργότερα,
ανάλογα με την εργασία που κάνουμε πάνω στο άγιο θέλημά Του. Πρόκειται για τη
"μετοχή μας στο μυστήριο της ζωής" κατά τον λόγο του Μητροπολίτη. Για
να συγκεκριμενοποιήσει την πνευματική εργασία που απαιτείται για την απολαβή
της Χάρης του Κυρίου και την πνευματική ανασυγκρότηση: "μετάνοια, αγάπη,
προσφορά". Κι όχι μόνο μία ή κάποιες στιγμές στη ζωή μας, αλλά
"καθημερινά". Διότι ο πνευματικός αγώνας δεν έχει διαλείμματα και
στάσεις. Είναι "καθημερινή διαδικασία", αδιάκοπη, μάχη σώμα με σώμα,
αφού "ο αντίδικος υμών διάβολος περιπατεί ως λέων ωρυόμενος ζητών τίνα
καταπίη".
Το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι όντως Μοναδικό και Ανεπανάληπτο. Αλλά κι εμείς είμαστε κλημένοι στην ίδια δόξα ως μέλη του ενανθρωπήσαντος Θεού μας. Η χάρη του Θεού μας και η χάρη της Ζωοδόχου Πηγής είναι τα όπλα μας και σ' αυτά ελπίζουμε για τη "Θεοκοινωνία και την Ενότητα με τον Δημιουργό μας"!
