Οἱ διακοπές, μέσα στό
πλαίσιο τοῦ δυνατοῦ πιά πού ζοῦμε σήμερα οἱ ἄνθρωποι μέ τά τόσα προβλήματα,
κατανοοῦνται δικαιολογημένα ὡς εὐκαιρία χαλάρωσης σωματικῆς καί ψυχικῆς, ἀλλά
δέν πρέπει νά γίνεται τό ἴδιο καί ἀπό πλευρᾶς πνευματικῆς. Καί τοῦτο γιατί ἡ
πνευματική χαλάρωση συνιστᾶ στήν πραγματικότητα ὀπισθοχώρηση καί πτώση τοῦ ἀνθρώπου,
κατά τό «ὁ μή ὤν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστι»
τοῦ Κυρίου (Ματθ. 12, 30), ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος – καί μιλᾶμε πάντοτε γιά τόν πιστό
καί «ὑποψιασμένο» πιστό Χριστιανό – καλεῖται νά σχετίζεται μέ τόν Θεό ἀδιάκοπα
καί νά βρίσκεται διαρκῶς στήν ὁδό τηρήσεως τῶν ἁγίων Του ἐντολῶν. Τυχόν
παραθεώρηση τῆς πίστεως στόν Θεό καί τῆς ὑπακοῆς στούς λόγους Του ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο
σέ πνευματική ἀδυναμία, πού τόν κάνει νά χάνει τήν ἀνθρωπιά του, νά αὐξάνει τόν
ἐγωισμό του καί συνεπῶς νά μένει ἔκθετος στίς ἐπιθέσεις τῶν πονηρῶν δυνάμεων, οἱ
ὁποῖες καραδοκοῦν πότε ὁ ἄνθρωπος θά λησμονήσει τόν Θεό γιά νά γίνει εὔκολη
λεία στίς ἴδιες.
Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε αὐτό πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, ὅτι ὁ Θεός δέν πρόκειται νά μᾶς κρίνει γιατί χαλαρώσαμε τή σχέση μας μαζί Του, ἀλλά γιατί χαλαρώνοντας τή σχέση μας αὐτή γινήκαμε ἕρμαια στά χέρια τοῦ διαβόλου. Ὅπως τό λέει καί ἕνα σύγχρονο στιχούργημα, ἀποδίδοντας τήν ἴδια ἀλήθεια: «Δέν θά μᾶς κρίνει ὁ Θεός γιά προσευχές π’ ἀφήσαμε, μά πού αὐτές ἀφήνοντας στό πονηρό γλιστρήσαμε. Γιατί ‘ναι νόμος μυστικός ὁ νοῦς πού ’ναι ἀλήτης, ἄν δέν δεθεῖ μέ τόν Θεό νά ’ναι δαιμόνων θύτης». Ἡ ἐπιμονή στή σχέση μέ τόν Θεό, ἡ χωρίς διακοπές μνήμη τοῦ ὀνόματός Του, ἡ προτεραιότητα τοῦ λόγου Του στή ζωή μας γίνονται γιά νά εἴμαστε ἐμεῖς θωρακισμένοι καί δυνατοί, ὥστε νά ζοῦμε τή ζωή μας μέ φυσιολογικό τρόπο, δηλαδή τόν τρόπο πού μᾶς δημιούργησε ὁ Θεός ὡς κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ πλάσματά Του. Τά παραπάνω βεβαίως καθίστανται αὐτονόητα μέ τήν ἁπλή ἐπισήμανση ὅτι ὁ διάβολος καί τά ὄργανά του οὐδέποτε πηγαίνουν διακοπές, οὐδέποτε χαλαρώνουν τόν ἐναντίον μας πόλεμο, σύμφωνα καί μέ τήν εἰκόνα πού μᾶς δίνει ὁ ἀπόστολος Πέτρος: «ὁ διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. 5, 8).
