Έχω έναν μακροσυγγενή, τον Β. Τ., προχωρημένης τώρα
ηλικίας, που βλεπόμαστε κατά καιρούς. Δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία,
μα είναι άνθρωπος ευχάριστος με διάθεση πάντοτε προσφοράς στον άλλον,
φιλόξενος, εργατικός. Και ένα σημαντικό πράγμα για εμένα: κατάγεται από την
Καστοριά και μάλιστα από το χωριό Κλεισούρα, το χωριό της νεώτερης οσίας της Εκκλησίας,
Σοφίας της Κλεισούρας. Λίγο καιρό μετά την αγιοποίηση της οσίας αυτής (4
Οκτωβρίου 2011), έτυχε να βρεθούμε και πάλι, οπότε εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία
για να τον ρωτήσω αν γνώριζε την ασκήτρια Σοφία – δεν είχε υπόψη του ότι είχε
αγιοποιηθεί. Εξέφρασε την ευχάριστη έκπληξή του για την εξέλιξη αυτή και χωρίς
κόπο άρχισε να μου διηγείται πράγματα για την αγία. Καταθέτω το κατ’ εμέ
σπουδαιότερο.
«Βεβαίως και την ήξερα, παπα Γιώργη μου» μου είπε. «Κι
όχι μόνο την ήξερα, αλλά σχεδόν καθημερινά ανεβαίναμε στο μοναστήρι, γιατί τη
θεωρούσαμε, κι εγώ και τα άλλα παιδιά του χωριού, σαν τη γιαγιά μας. Ήταν η
γιαγιά μας. Πάντοτε μας καλωσόριζε και πάντοτε είχε κάτι να μας φιλέψει. Κυρίως
μας έδινε ψωμί. Ήταν ό,τι καλύτερο για τα χρόνια εκείνα τα φτωχικά που ζούσαμε».
Η μαρτυρία αυτή νομίζω πως συνοψίζει ό,τι ως αγιότητα
έχει προβληθεί και προβάλλεται για τη σοφή Σοφία. Γιατί φανερώνει την
πεμπτουσία του χαρακτήρα της: την ταπεινή αγάπη που αγκαλιάζει τους πάντες,
κυρίως όμως τα παιδιά. Αυτό δεν είναι το χαρακτηριστικό της γιαγιάς, και
μάλιστα της παλαιότερης εποχής; Της ανοιχτής αγκαλιάς, όταν όλοι και όλα
φαίνονται να λειτουργούν αρνητικά και με σκληρότητα˙ της καταφυγής δηλαδή που
προσφέρει αποκούμπι, ασφάλεια, γλυκασμό, τρυφερότητα, αγάπη. Αλλά αυτό δεν
είναι το χαρακτηριστικό και του αγίου ανθρώπου; Να αποδέχεται τον άλλον, είτε
μεγάλο είτε παιδί, με καλή και ευχάριστη διάθεση, γιατί τον βλέπει ως εικόνα
του Θεού – να νιώθει ο καθένας ότι προσεγγίζει τον παππού και τη γιαγιά του,
έναν αγαπημένο κυριολεκτικά φίλο του, κάτι που συνιστά μία μυστική αντανάκλαση κατά
κάποιον τρόπο αυτού που βαθιά επιθυμούμε για τον Θεό. Αλλά… πόσος αγώνας
πνευματικός υποκρύπτεται κάτω από την απλή θεωρούμενη αγκαλιά εκείνου που τον
θεωρούμε παππού και γιαγιά, γνήσιο και ανιδιοτελή φίλο! Ο αγώνας για την
εξάλειψη όλων των αγκαθιών του εγωισμού, για να μπορεί να αναπαύεται σ’ αυτόν η
χάρη και η αγάπη του Χριστού.
