Η εγκύκλιος της Ιεράς
Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος για το υγειονομικό πρόβλημα του νέου ιού (που
απασχολεί και ταλαιπωρεί την παγκόσμια κοινότητα) ήδη από την αρχή της μάς
προσανατολίζει στην αντιμετώπιση και τη «λύση» του. Γιατί τι λέει; «Να
εντείνουμε όλοι τις προσευχές μας προς τον Νικητή της φθοράς και του θανάτου
Κύριο Ιησού Χριστό, ώστε να διαφυλάξει υγιή και ακεραία την κληρονομία Του».
Η Σύνοδος δηλαδή ακολουθώντας την πνευματική οδό της χριστιανικής πίστεως μάς
απεγκλωβίζει από την αποκλειστική και νοσηρή θα έλεγε κανείς ενασχόληση με το
πρόβλημα. Μας υπενθυμίζει ότι πέρα από κάθε πρόβλημα, πέρα από κάθε τι επίγειο
που μπορεί να μας ταλαιπωρεί υπάρχει η παρουσία του Θεού, υπάρχει ο ίδιος ο
Χριστός μας ως ο Παντοκράτωρ Κύριος, ο Οποίος κρατάει τα πάντα στα χέρια Του «διδούς πᾶσι ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα».
Ό,τι ομολογούμε καθημερινά στο Σύμβολο της Πίστεως: «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητήν Οὐρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν
τε πάντων καί ἀοράτων» αυτό καλούμαστε τώρα που μας δίνεται η πρόκληση με
τα προβλήματα της υγείας να το ενεργοποιήσουμε στη ζωή μας.
Κι αυτό σημαίνει
μεταξύ των άλλων ότι η παρουσία του κορονοϊού, όπως και κάθε άλλου ιού που έχει
παρουσιαστεί μέχρι τώρα και θα παρουσιαστεί ασφαλώς και στο μέλλον, μας φέρνει
ενώπιον του ίδιου του εαυτού μας – να αναμετρηθούμε με τις αντοχές της πίστεώς μας,
να φανερωθεί η γνησιότητα ή όχι της όποιας νομιζομένης χριστιανικότητάς μας. Ή
πιστεύουμε δηλαδή πράγματι στον Χριστό, ότι είναι ο Θεός που μας δημιούργησε,
που μας κρατάει στην ύπαρξη και προνοεί για εμάς, που κατευθύνει τον κόσμο του
στον τελικό του προορισμό, που και πάλι θα ξανάρθει στη Δευτέρα Του παρουσία, ή
δεν πιστεύουμε, οπότε από την άποψη αυτή για μία ακόμη φορά ισχύει η προφητεία
του θεοδόχου αγίου και δικαίου Συμεών ότι «οὗτος
(ὁ Χριστός) κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν
πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Με άλλα λόγια τέτοια προβλήματα που
κλονίζουν την πεποίθηση πολλών ότι είναι άτρωτοι μέσα στον κόσμο ή ότι μπορεί η
επιστήμη να τα λύσει και να τα αντιμετωπίσει όλα ή ακόμη χειρότερα ότι μπορεί
κανείς να συμβιβάζει και την πίστη στον Θεό και την παθολογική προσκόλληση στα
του κόσμου λειτουργούν ως «καθαρτικά» που έρχονται να μας προσγειώνουν στη μόνη
πραγματικότητα: είμαστε αδύναμοι και ατελείς που καλό είναι να θυμόμαστε την
πεσμένη φύση μας και να ανεβάζουμε λίγο τα μάτια στον Πατέρα και Δημιουργό μας.
Κι επανερχόμαστε στο
αρχικό: η εγκύκλιος της Συνόδου μάς απεγκλωβίζει από τον όποιο πανικό πάει να
δημιουργήσει η μονομερής ενασχόληση με το πρόβλημα, γιατί μας λέει ότι πάνω από
όλα είναι ο Κύριος του παντός Ιησούς Χριστός. Και θυμόμαστε εδώ δύο περιπτώσεις
από τις πάμπολλες του Ευαγγελίου: πρώτον· το περιστατικό με τον απόστολο Πέτρο που
ζητάει από τον Κύριο να περπατήσει πάνω στα κύματα όπως κι Εκείνος. «Έλα», του
λέει ο Κύριος. Και το θαύμα γίνεται: όσο ο Πέτρος έβλεπε τον Χριστό περπατούσε
πάνω στην αφρισμένη θάλασσα χωρίς πρόβλημα. Μόλις όμως άρχισε να λειτουργεί η
λογική του και οι σωματικές του αισθήσεις να κυριαρχούν, αμέσως πήρε να
καταποντίζεται. «Ὀλιγόπιστε, γιατί
δίστασες;» του λέει ο Κύριος και τον σώζει, στην κραυγή του για σωτηρία. Και
δεύτερον, όταν ο αδελφικός φίλος του Χριστού Λάζαρος πεθαίνει και οι αδελφές
του, πρώτα η Μάρθα κι έπειτα η Μαρία, του εκφράζουν το παράπονό τους: «Αν ήσουν εδώ, ο Λάζαρος δεν θα πέθαινε».
Κι η συγκλονιστική απάντηση του Κυρίου: «ο
Λάζαρος θα αναστηθεί. Γιατί εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή».
Και στις δύο
περιπτώσεις το πρόβλημα υπάρχει και επιτείνεται, επειδή και ο Πέτρος και οι
αδελφές του Λαζάρου ξεχνούν τον Χριστό και «καρφώνονται» στο πρόβλημα. Που θα
πει: όταν υπάρχει η όποια ταλαιπωρία και η όποια δοκιμασία, βεβαίως είμαστε
προσγειωμένοι και κατανοούμε την πραγματικότητα, μα δεν μένουμε «άπιστα» σ’
αυτή. Τα μάτια μας πρέπει να υψώνονται στον «μόνον δυνάμενον σώζειν», κι αυτό ήδη αποτελεί την απαρχή της λύσης
και της θεραπείας. Οπότε η πίστη μάς δίνει τα κλειδιά της εν τω κόσμω πορείας μας:
Πιστεύουμε στον πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα Χριστό μας που
προσδιορίζει τα σύμπαντα· έχουμε τα μάτια ανοιχτά για να κάνουμε ανθρωπίνως
ό,τι περνάει από το χέρι μας. Και με αγιογραφική αναφορά: «Πιστεύετε εἰς τόν Θεόν καί εἰς ἐμέ πιστεύετε»· «οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τόν Θεόν σου».
Εμπιστοσύνη στον Χριστό και ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης – ο τρόπος που
αντιμετωπίζουμε κάθε πρόβλημα μέσα στον κόσμο που για λίγο βρεθήκαμε.
