Το δάχτυλο έσυρε ο Πλάστης
και μες στο βάθος της καρδιάς
χάραξε τ’ όνομά Του
- από αγάπη τρώθηκε το άβγαλτο παιδί.
«Δόξα Σοι» γίνηκ’ η πληγή
και πόθος για «ελέησον»
και σταθερά τα πόδια στήριξε
στα χνάρια του Χριστού του.
Λύχνο κρατώντας ουρανού έτρεχε
μες στα χρόνια κι έφτασε ύψη και
κορφές που λίγοι τις πατούνε.
«Καλλίνικος» ακούστηκε στα πέρατα
του κόσμου κι ο μόχθος του
λύτρωσε ψυχές απ’ την οσμή θανάτου.
Τον δρόμο τον τερμάτισε και της
αρρώστιας την υπομονή αγόγγυστα
διήλθε.
Με του Χριστού το όνομα άφησε την πνοή
του
όταν Εκείνος έγειρε τον φίλο Του να
πάρει.
