Είναι νομίζουμε πολύ επίκαιρη η επισήμανση
του αγίου υμνογράφου για το θάρρος και την τόλμη του αγίου Ούαρου, σήμερα που λόγω της όλης ατμόσφαιρας που ζούμε: φόβου, ανασφάλειας, άγχους,
οδηγούμαστε συχνά σε μελαγχολία και απελπισία και απόγνωση.
Διότι προσανατολιζόμαστε σε κάτι διαφορετικό: τη με γενναιότητα υπομονή των δεινών, γιατί υπάρχει
το αντίδοτο: η θέαση του Χριστού και η αγάπη μας σ’
Εκείνον. Με άλλα λόγια, η περίπτωση του αγίου Ούαρου μας δίνει μία αισιόδοξη νότα, μέσα στη μαυρίλα της εποχής: να αρχίσουμε να
αγαπάμε περισσότερο τον Χριστό, ώστε με την αγάπη αυτή να
θωρακίσουμε τους εαυτούς μας με τη γενναιότητα και το θάρρος. Εκεί ίσως υπάρχει και το έλλειμμα που έχουμε οι σημερινοί χριστιανοί,
οι οποίοι απελπιζόμαστε εύκολα και τα χάνουμε. Δεν έχουμε την αγάπη που πρέπει. Η Εκκλησία μας
διά της υμνολογίας της το θέτει ευθέως ενώπιόν μας: θέλουμε
να αποκτήσουμε τα «νεύρα», δηλαδή
τη δύναμη και τη θέληση, για να αντέχουμε τα πάντα;
Οι ελπίδες μας πρέπει να στραφούν πρωτίστως στον Θεό και στην υπέρβαση
των δεινών που φέρνει πάντοτε η ελπίδα σ’ Αυτόν.
Όπως συνέβη και στον άγιο Ούαρο: «Υπήλθες
γνώμη σταθηρά τους ανδρείους αγώνας, νευρωθείς ταις ελπίσι
των μελλόντων αγαθών». Μπήκες με γενναιότητα και σταθερή
γνώμη στους αγώνες, γιατί νευρώθηκες με τις ελπίδες των
μελλόντων αγαθών.
