«Οι άγιοι Μαρκιανός και Μαρτύριος έζησαν,
όταν πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως ήταν
ο άγιος Παύλος ο ομολογητής, μετά την κοίμηση του αγίου Αλεξάνδρου, επί της
βασιλείας Κωνσταντίνου του αρειανόφρονος.Ο
άγιος πατριάρχης εξορίστηκε στην Αρμενία και δέχτηκε το μακάριο τέλος
από τους Αρειανούς που τον έπνιξαν. Τότε λοιπόν και οι άγιοι Μαρκιανός και
Μαρτύριος σκοτώθηκαν με μαχαίρι, λόγω της ορθοδόξου πίστεώς τους, και ετάφησαν
στη Μελανδησία πύλη, τοποθεσία του Δευτέρου,
μέσα στην Κωνσταντινούπολη. Τον ναό αυτών των αγίων αργότερα ο άγιος
Πατήρ ημών Ιωάννης ο Χρυσόστομος ανήγειρε εκ βάθρων».
Ο υμνογράφος, ως στόμα της Εκκλησίας, διαπιστώνει και
διακηρύσσει επανειλημμένως το αυτονόητο για την ορθόδοξη πίστη: ότι συνιστά αυτή το
φως και το κάλλος του κόσμου: «ορθοδοξίας
φωτί τον κόσμον κατεφαίδρυναν», «ορθοδοξία λαμπρυνόμενοι θείω εν Πνεύματι», εν αντιθέσει προς την αίρεση, που είναι η
σκοτεινιά, ο σκοτασμός του ανθρώπου, όπως και η διαίρεση και η σύγχυσή του: «Του Αρείου σκοτασμόν ολοσχερώς διεφύγετε»,
«Αρείου και Νεστορίου καθείλον την διαίρεσιν, Σαβελλίου και Σεβήρου την
σύγχυσιν εκτρεπόμενοι». Είναι αυτό
που έλεγε και ο όσιος Γέροντας Παΐσιος ο αγιορείτης μεταξύ άλλων, ότι «η
ορθοδοξία είναι άρωμα, που όσο κανείς εγκύπτει σ’ αυτήν, τόσο και δυναμώνει το
άρωμά της, ενώ η αίρεση είναι η βρωμιά, που όσο κανείς τη σκαλίζει, τόσο και
αναδύεται περισσότερο η δυσοσμία της». Αιτία για το ύψος αυτό της ορθοδοξίας
είναι το γεγονός ότι αυτή αποτελεί την αλήθεια: κρατά και ζει ανόθευτο τον
αποκαλυφθέντα Κύριο, ευρισκόμενη μέσα στην παρουσία του αγίου Πνεύματος.
Συνεπώς, η εμμονή στην ορθόδοξη πίστη και ζωή οδηγεί στη ζωή εν Θεώ και Χριστώ,
ενώ η απομάκρυνση από την ορθοδοξία οδηγεί τον άνθρωπο στην απώλεια και στα
θανατερά δίχτυα του πονηρού διαβόλου.
