Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας δεν παύουν να τονίζουν
την ανάγκη μελέτης των κειμένων στην Καινή Διαθήκη του αγίου ενδόξου αποστόλου και ευαγγελιστού Λουκά, δηλαδή του ομωνύμου ευαγγελίου του και των Πράξεων των Αποστόλων, προκειμένου
ο άνθρωπος να φωτιστεί και να πάρει τη χάρη του Θεού. «Θεογράφους ως πλάκας δεδεγμένοι τας σας βίβλους, πιστώς κατατρυφώμεν του φωτισμού της χάριτος, πανόλβιε». Χρειάζεται να επιμείνουμε στον
παραπάνω ύμνο: η μελέτη των βιβλίων του αγίου Λουκά,
σαν να είναι θεόγραφες πλάκες, αποτελεί
κατατρύφηση του ανθρώπου για φωτισμό από τη χάρη του Θεού. Δηλαδή, αποτελεί απόλαυσή του και μάλιστα μεγάλη. Όπως
συμβαίνει σ’ έναν γαστρίμαργο και λαίμαργο άνθρωπο, να απολαμβάνει
ένα πλουσιότατο γεύμα, το ίδιο και περισσότερο σ’ εκείνον
που θα εγκύψει στον άγιο Λουκά: απολαμβάνει τη μελέτη,
γιατί ακριβώς έρχεται σε επαφή με το ίδιο το Πνεύμα του Θεού,
με τις θεόγραφες πλάκες. Σημειώνει και
κάτι ακόμη ο υμνογράφος. Η μελέτη αυτή γίνεται «πιστώς». Δεν μπορεί κανείς να προσεγγίσει
τον λόγο του Θεού χωρίς να έχει πίστη σ’ Εκείνον.
Χωρίς πίστη η χάρη των λόγων του γίνεται φωτιά που τον κατακαίει,
γιατί βρίσκεται στο σκοτάδι της απιστίας, και οσμή θανάτου, γιατί δεν αγάπησε τη ζωή του
Θεού: «βολίς φλέγουσα τοις το σκότος ποθήσασι»
και «οσμή θανάτου τοις μη ζωήν
αγαπήσασι». Ενώ από την άλλη, όταν η μελέτη γίνεται με πίστη, ο άνθρωπος φωτίζεται
και οσμίζεται τη ζωή του Θεού: «γλώσσα πυρός εδείχθης
λόγους εκπέμπων φωτός, τοις φωτός αξίοις τω κηρύγματι…και
οσμή ζωής τοις ζωήν όντως θέλουσιν, ως Παύλος έφησεν».
