«Ο άγιος Νέστωρ
ήταν πολύ νέος και ωραίος άνδρας, γνωστός στον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο. Την
εποχή του βασιλιά Μαξιμιανού κι ενώ αυτός είχε συλλάβει τον άγιο Δημήτριο και
τον είχε κλείσει φυλακή, έτρεξε στον τόπο της φυλακής του κι έπεσε στα πόδια
του: «Δούλε του Θεού, είπε, θέλω να μονομαχήσω με τον Λυαίο, και ευχήσου για
μένα στο όνομα του Χριστού». Ο άγιος τότε τον σφράγισε με το σχήμα του τιμίου
Σταυρού και του είπε: «Και τον Λυαίο θα νικήσεις και υπέρ Χριστού θα
μαρτυρήσεις». Ήλθε λοιπόν ο Νέστωρ στο στάδιο, όταν βρισκόταν στο θεωρείο ο
Μαξιμιανός, και είπε: «Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι». Συνεπλάκη λοιπόν με τον
βδελυρό Λυαίο, τον οποίο με καίριο πλήγμα στην καρδιά φόνευσε, γεγονός που
δημιούργησε ψυχική σύγχυση στον βασιλιά. Αμέσως αυτός διέταξε να κτυπηθεί με
λόγχες ο άγιος Δημήτριος, ως αίτιος της σφαγής του Λυαίου, ο δε άγιος Νέστωρ να
φονευθεί με το δικό του ξίφος».
Δεν είναι δυνατόν ο υμνογράφος να μην
επικεντρώσει την προσοχή του στο γεγονός που κατέστησε γνωστό και άγιο τον
Νέστορα: την πάλη του με τον Λυαίο και τη νίκη του επ’ αυτού. Τι κάνει όμως; Μας ανοίγει τα
πνευματικά μάτια, προκειμένου, μαζί με την αισθητή αυτή νίκη, να δούμε και την
παράλληλη πνευματική νίκη του κατά του πονηρού διαβόλου. Κι είναι λογικό: δεν
θα μπορούσε να υπερβεί το τεράστιο «τείχος», τον Λυαίο, ο Νέστορας, αν δεν είχε
το πνευματικό σθένος από τις νίκες του κατά του Πονηρού: «αισθητώς Λυαίω μεν συμπλακείς, τούτον ώλεσας∙ ταις αοράτοις δε τον
αόρατον λαβαίς Βελίαρ συ συνεπόδισας και εθανάτωσας». (Συνεπλάκης αισθητά
με τον Λυαίο και τον εξολόθρευσες. Και με τις αόρατες λαβές της πάλης υπέταξες
και θανάτωσες τον αόρατο Βελίαρ, τον διάβολο).
Με ποιες δυνάμεις όμως κατόρθωσε να καταγάγει τη διπλή
αυτή νίκη; Ο υμνογράφος είναι σαφέστατος: Πρώτον, με τη συμμαχία του Χριστού –
«την του Θεού αοράτως συμμαχίαν εκέκτησο»
- καθώς ήταν ντυμένος την πανοπλία Εκείνου. «Νέστορ αθλητά μακάριε, την πανοπλίαν Χριστού σεαυτώ περιθέμενος».
Και δεύτερον, με την ενίσχυση του διδασκάλου και καθοδηγητή του αγίου
Δημητρίου, κυρίως μέσω των ενισχυτικών θείων λόγων του και προφανώς των με
παρρησία προς τον Θεό υπέρ αυτού προσευχών του. «Λόγοις ενθέοις νευρούμενος, Νέστορ σοφέ αληθώς, Δημητρίου του μάρτυρος».
Όπου ο άνθρωπος έχει τον Χριστό παρόντα στη ζωή του και τον πιστό συνάνθρωπο
ενισχυτή του, εκεί φανερώνεται η παντοδυναμία του Θεού. Πίστη στον Χριστό,
ενότητα πίστεως: τα ανίκητα όπλα των Χριστιανών.
