«Η αγάπη, ως προς την ποιότητά της είναι
ομοίωση με τον Θεό, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. Ως προς την
ενέργειά της, μέθη της ψυχής. Ως προς δε τις ιδιότητές της, πηγή πίστεως,
άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως» (λόγ. λ΄, 3).
Δεν χρειάζονται
σχόλια. Ο όσιος στο λέει ξεκάθαρα: μοιάζεις με τον Θεό, όταν αγαπάς. Γιατί «ο Θεός αγάπη εστί». Κι έτσι είσαι μέσα
στην προοπτική της δημιουργίας σου, γιατί μ’ αυτήν τη δυναμική δημιουργήθηκες: «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού». Που
σημαίνει: όσο αγαπάς τόσο γίνεσαι και φυσιολογικός. Βγάλε την αγάπη από τη ζωή
σου και αυτομάτως χάνεις τον ανθρωπισμό σου. Συνεπώς γίνεσαι κτηνώδης και
δαιμονιώδης, μολονότι και τα κτήνη ακόμη έχουν κάποια φυσική αγάπη. Οπότε
μπορεί να μεγαλουργείς στον κόσμο, είτε με τις γνώσεις σου είτε με τα χρήματά
σου είτε με τις σπουδαίες θέσεις σου, και τελικώς να λειτουργείς μέσα σ’ αυτόν
ως τύραννος και ως κόλαση – ένας άλλος περιφερόμενος δαίμονας!
Εννοείται
βεβαίως ότι μιλάμε για την αληθινή αγάπη και όχι τις «καρικατούρες» της που
δημιουργούμε συνήθως οι άνθρωποι (παραλλαγές του ίδιου του εγωισμού!) – γι’ αυτό και ο όσιος τη σχετίζει με τον Θεό.
Θυμήσου τον ωραίο στίχο: «Θες να δεις την αγάπη; Κοίτα τον Σταυρό!» Στον Σταυρό
βλέπουμε, όσο είναι δυνατόν για μας, τα όρια της αγάπης, δηλαδή την κατανόησή της
ως θυσίας ανιδιοτελούς προς χάρη του άλλου. Και τι γίνεται, όταν με τη χάρη του
Χριστού, (που σημαίνει με τη χάρη των μυστηρίων της Εκκλησίας), προσπαθούμε κι
εμείς να τη ζήσουμε; Αρχίζουμε να νιώθουμε την ενέργειά της που είναι μια «μέθη της ψυχής». Γιατί; Διότι τότε
φανερώνεται ο ίδιος ο Χριστός μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, κάνοντάς τον να ζει
μια θεοειδή «τρέλα»! Ο ίδιος το υποσχέθηκε: «Εάν με αγαπάτε, τηρείστε τις εντολές
μου (δηλαδή το «αγαπάτε αλλήλους»). Κι όταν με αγαπήσετε έτσι, θα σας αγαπήσει
ο Πατέρας μου, κι εγώ θα σας αγαπήσω και θα σας φανερωθώ μέσα σας». Ζώντας την
αγάπη λοιπόν ζεις διαρκώς τη θεία κοινωνία: σου προσφέρεται μ’ έναν πνευματικό
και ξεχωριστό από το μυστήριο της Ευχαριστίας ο ίδιος ο Χριστός!
Ο όσιος
σου δίνει και τα κριτήρια γνησιότητας της αγάπης και της θεοκοινωνίας αυτής:
αναβλύζει μέσα από την καρδιά σου η ακλόνητη πίστη στον Τριαδικό Θεό – πίστη και
αγάπη πάνε πάντοτε μαζί· πλαταίνει τόσο
πολύ η καρδιά σου, ώστε χωράς τους πάντες και υπομένεις τους πάντες, κατεξοχήν
μάλιστα τους εχθρούς σου· νιώθεις ότι όλη αυτή η χάρη, σού προσφέρεται από τον
Κύριο χωρίς εσύ να την αξίζεις: ψαύεις την άβυσσο της ευτέλειάς σου,
κολυμπώντας στη θάλασσα της μηδαμινότητάς σου. Έχεις γίνει κι εσύ μικρός…
Χριστός!
