῾῞Οτι εὐλογητός εἶ
εἰς τούς αἰῶνας τῶν αίώνων᾽.
῾Ο Χριστός εἶναι ὁ εὐλογητός
Θεός εἰς τούς αἰῶνας.
῾Ο Χριστός χαρακτηρίζεται ὡς
ὁ εὐλογητός Θεός, ὅπως βεβαίως τό ἀναγινώσκουμε καί τό ἀκοῦμε συνεχῶς τόσο στά
κείμενα τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, ὅσο καί στά τροπάρια καί τίς ἀκολουθίες τῆς ᾽Εκκλησίας
μας. ῾Η κατάληξη δηλαδή αὐτή ἀποτελεῖ ἐπανάληψη τῶν καταλήξεων τῶν περισσοτέρων
προσευχῶν τῆς ᾽Εκκλησίας. Γιά νά φθάσει ὅμως κανείς στό σημεῖο νά χαρακτηρίζει ἔτσι
τόν Χριστό, θά πεῖ ὅτι βρίσκεται μέσα στήν χάρη τοῦ Θεοῦ, δηλαδή βιώνει ἐν
μετανοίᾳ τήν ζωή τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι αὐτό πού σημειώσαμε ἤδη ἀπό τήν
ἀρχή: ἡ ἀναγνώριση τοῦ ᾽Ιησοῦ καί ὡς Θεοῦ πέρα ἀπό ἄνθρωπο ἀποκαλύπτει τήν
παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. ῎Ετσι μέ τήν καταληκτική αὐτή
φράση τῆς εὐχῆς τοῦ ὁσίου ᾽Εφραίμ σχηματίζεται ἕνας κύκλος, ἔστω καί μέ ἄλλη ὁρολογία.
῾Ο Χριστός πού εἶναι ὁ Κύριος καί ὁ Δεσπότης καί ὁ Βασιλέας τῆς ζωῆς μας εἶναι ἀκριβῶς
ὁ εὐλογητός Θεός στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Εἴθε ἡ κυριότητά Του καί
σέ ἐμᾶς, μέ τόν τρόπο πού σύντομα ἐξηγήσαμε, καί ἡ ἐν δοξολογίᾳ καί λατρείᾳ ἀναφορά
μας σέ Αὐτόν νά χαρακτηρίζει ὁλόκληρη τήν ζωή μας. Περιττό ἔτσι καί νά ποῦμε ὅτι
ἡ εὐχή τοῦ ὁσίου ᾽Εφραίμ, προσευχή κατεξοχήν τῆς Σαρακοστῆς, θά πρέπει νά εἶναι
προσευχή καί ὅλου τοῦ δικοῦ μας ἐνιαυτοῦ.
