Ο υμνογράφος Γεώργιος
παρόλο ότι αφιερώνει κάποιους στίχους του (από την ακολουθία που συνέγραψε για
τον όσιο Γεράσιμο) στη παράδοξη σχέση του αγίου με τον «ανθρωπόμορφο» λέοντα –
το θηρίο-«υποτακτικός» με το οποίο ταυτίστηκε σχεδόν ο όσιος – όμως η προσοχή
του είναι στραμμένη στη λιονταρίσια καρδιά του αγίου, η οποία δεν αφέθηκε στις
ηδονές του βίου τούτου αλλά στην «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδίας καί τῆς
διανοίας καί τῆς ἰσχύος» αγάπη του προς τον Κύριο. Η ολοτελής αυτή στροφή του
έκανε τον άγιο να βασιλεύσει πάνω στα πάθη του και να αναδειχθεί αληθινός
άνθρωπος του Θεού, έχοντας κατά χάριν και την παντοδυναμία Εκείνου, σύμφωνα με
την υπόσχεση που είχε δώσει: «ἐάν μείνητε ἐν ἐμοί καί τά ρήματά μου ἐν ὑμῖν
μείνῃ, ὅ ἐάν θέλητε αἰτήσασθε καί γενήσεται ὑμῖν». Ο άγιος δηλαδή τον Χριστό
ζούσε, Αυτόν αδιάκοπα μνημόνευε, με την επίκληση του ονόματός Του διοχέτευε τη
θαυμαστή ενέργεια του Τριαδικού Θεού στον περίγυρό του επιτελώντας θαυμαστά
σημεία.
Και την αλήθεια αυτή
σημειώνει και σε έναν ωραίο ύμνο του ο άγιος υμνογράφος, ήδη από την γ΄ ωδή του
κανόνα του στον όσιο Γεράσιμο.
«Τόν Χριστόν ἐν τῇ γλώσσῃ ἔχων ἀεί, Πάτερ Γεράσιμε, τό ἀληθές τῶν λόγων
διεβεβαίου ἐν τοῖς θαύμασι» (ὠδή γ΄).
(Έχοντας τον Χριστό στη
γλώσσα σου πάντοτε, Πάτερ Γεράσιμε, διαβεβαίωνες την αλήθεια των λόγων σου με
τα θαύματα).
Πάντοτε Χριστό
μνημόνευε, όπως είπαμε, ο άγιος Γεράσιμος, ακολουθώντας και την προτροπή του
αποστόλου Παύλου στον μαθητή του Τιμόθεο: «μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστόν, ἐγηγερμένον
ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαβίδ, κατά τό εὐαγγέλιόν μου», τον Χριστό δηλαδή που
είναι Θεός και άνθρωπος. Και δεν γινόταν αλλιώς, γιατί ο όσιος τον Χριστό είχε
ως πυρ στην καρδιά του, συνεπώς αυτό που είχε στην καρδιά του αυτό είχε και στα
χείλη του. Κι αυτό θα πει ότι η χρήση του ονόματος του Χριστού από τον πιστό
έχει νόημα μόνο στον βαθμό που ισχύει και η καρδιακή εν αγάπη αναζήτησή Του.
Μνημόνευση του Χριστού τυπικά και εξωτερικά, μόνο στα χείλη χωρίς να κινείται
αντίστοιχα και η καρδιά εκφράζει το λιγότερο έναν φαρισαϊσμό που μάλλον
προσβάλλει την πίστη παρά την ενισχύει.
Κι είναι ευνόητο ότι ο
υμνογράφος μας μιλάει και για την προσευχή στα χείλη του αγίου: το «Κύριε Ἰησοῦ
ἐλέησόν με», αλλά και για τη διδασκαλία του για τον Χριστό στους άλλους
συνανθρώπους του, όταν συνέβαινε να τους συναντήσει. Χριστό στην καρδιά, Χριστό
στα χείλη, είτε διαρκώς ως προσευχή είτε ως συνομιλία και διδασκαλία προς τους
άλλους. Λόγος αργός δεν έβγαινε από τον άγιο.
Κι ο υμνογράφος μάς
καθοδηγεί περαιτέρω: πώς ξέρουμε ότι η μνημόνευση του Χριστού από τον όσιο ήταν
όντως καρδιακή, συνεπώς και αποδεκτή από Εκείνον; Από τα θαύματα που επιτελούσε.
Τα θαύματά του ήταν η επιβεβαίωση και το σφράγισμα της αλήθειας των λόγων του.
Και δεν πρέπει να εννοήσουμε μόνο τα θαυμαστά υπέρ φύσιν σημεία που γίνονταν
μέσω των χειρών του – το λιοντάρι είναι ένα μικρό δείγμα της αλήθειας αυτής –
αλλά ακόμη περισσότερο το θαύμα της ίδιας της αγίας ζωής του. Αυτό δεν συνιστά
και το μεγαλύτερο θαύμα για την πίστη μας; Όχι τόσο ένα γεγονός που υπερβαίνει
την απλή καθημερινή ζωή μας ως παραδοξότητα, όσο την εν μετανοία ζωή μας, τη στηριγμένη
πάνω στις άγιες εντολές του Χριστού. Να προσεύχεσαι για παράδειγμα για έναν που
σε προσβάλλει και σε αδικεί, να τον συγχωρείς και να τον εντάσσεις μέσα στον
εαυτό σου, να τον βλέπεις ως τον ίδιο τον Χριστό και ως
προέκταση του εαυτού σου, αυτό δεν είναι μεγαλύτερο θαύμα και από τα θεωρούμενα
θαύματα;
Ο άγιος Γεράσιμος λόγω,
έργω, διανοία, γίνεται πρότυπο και από την άποψη αυτή. Ένας τόσο αγαπημένος
άγιος, μία δωρεά του Θεού και τότε που έζησε και για κάθε εποχή.
