«Ας φοράμε προσεκτικά τη
μάσκα για προστασία της υγείας, αποφεύγοντας επίμονα τις μάσκες κάθε μορφής
υποκρισίας, η οποία μολύνει επικίνδυνα τις ανθρώπινες σχέσεις»
(αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος).
Με λιτό και άμεσο τρόπο ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος
έθεσε το κριτήριο για το θέμα που φαίνεται να διχάζει πολλούς από τους
συνανθρώπους μας: το θέμα της μάσκας. Και ποιο είναι το κριτήριο; Οι ανθρώπινες
σχέσεις – αυτές από τις οποίες εξαρτάται η ποιότητα της χριστιανικής μας ζωής
στον κόσμο τούτο, συνεπώς και η αιώνια προοπτική μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι
το μόνο που θα ζητήσει ο Κύριος στην κρίση της Δευτέρας Του Παρουσίας ως προς
την πορεία της εδώ ζωή μας είναι ακριβώς
το πώς σταθήκαμε απέναντι στον κάθε συνάνθρωπό μας, γνωστό ή άγνωστο, «δικό»
μας ή όχι, πλούσιο ή φτωχό, συγγενή και πατριώτη μας ή όχι. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε
ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε» απεκάλυψε το αψευδές
στόμα Του, που σημαίνει ότι η σχέση με τον συνάνθρωπο ως σχέση αγάπης αποτελεί
την άκρα προτεραιότητα για τον πιστό χριστιανό. Και τι λέει λοιπόν ο σοφός
ιεράρχης; Δεν έχει σημασία σωτηριολογική (μιλάμε για χριστιανούς είπαμε) η
μάσκα που καλούμαστε να φοράμε για την υγεία μας όσο διαρκεί η πανδημία του
κορονοϊού, όσο η άλλη, η επικίνδυνη μάσκα, που συνήθως «φοράμε» οι άνθρωποι,
ακόμη και οι χριστιανοί, στην καθημερινότητά μας και που δεν είναι άλλη από τη
μάσκα της υποκρισίας∙ γιατί αυτή «μολύνει επικίνδυνα τις ανθρώπινες σχέσεις».
Να λοιπόν πού βρίσκεται
το κέντρο βάρους! Τι μολύνει τη σχέση μου με τον συνάνθρωπο, τι μολύνει συνεπώς
την καρδιά και το είναι μου. Κι αυτό δεν
είναι η υλική μάσκα, η οποία μάλιστα λειτουργεί υπέρ της υγείας και της δικής
μας αλλά και των άλλων, συνεπώς λειτουργεί υπέρ της αγάπης που ευλογεί ο
Κύριος, αλλά η κρυφή μάσκα, αυτή που καλύπτει τον εγωισμό και την αλαζονεία
μας, κάνοντάς μας να συμπεριφερόμαστε τις περισσότερες φορές με προσωπείο, το
προσωπείο του τάχα καλού χριστιανού, ενώ απέχουμε όσο η γη από τον ουρανό από
την αλήθεια της αγάπης. Η υποκρισία: ό,τι ο ίδιος ο Κύριος θεώρησε ως τη
χειρότερη πνευματική κατάσταση, ό,τι έλεγξε με τον πιο δριμύ και αυστηρό τρόπο
ιδίως έναντι των Φαρισαίων της εποχής Του, οι οποίοι παρουσίαζαν ένα πρόσωπο
καλού και δικαίου ανθρώπου, ενώ μέσα τους ζούσαν τον βόρβορο των πιο δαιμονικών
παθών. «Οὐαί ὑμῖν, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί, γιατί μοιάζετε με τους
ασβεστωμένους τάφους, που εξωτερικά μεν φαίνονται ωραίοι, αλλά μέσα είναι
γεμάτοι από κάθε είδους ακαθαρσία. Τυφλοί και ανόητοι!» Η μάσκα της υποκρισίας
είναι λοιπόν αυτό που καταδικάζει ο Θεός – το έλλειμμα της αγάπης - κι αυτή η
μάσκα είναι δυστυχώς η συνοδευτική του μεγαλυτέρου μέρους της ζωής μας.
Απόδειξη: περιπίπτει
κάποιος σ’ ένα αμάρτημα ή σ’ ένα θεωρούμενο αμάρτημα και αμέσως σπεύδουμε εμείς
οι «αναμάρτητοι» να τον κατακεραυνώσουμε, να υποδείξουμε την αμαρτία, να
δείξουμε δηλαδή ότι εμείς βρισκόμαστε σε ανώτερο επίπεδο. Και τι δείχνουμε
βεβαίως πράγματι; Το ύψος της υπερηφάνειας και της αλαζονείας μας, γιατί
θεωρούμε ότι είμαστε καλύτεροι και ανώτεροί του! Πού είναι το φρόνημα της
ταπείνωσης του Χριστού μας, πού είναι αυτό που μας καλεί ο απόστολος Παύλος
όταν λέει «με την ταπεινοφροσύνη να θεωρείτε τους άλλους ότι υπερέχουν από
εσάς»! Κι ακόμη: καλούμαστε από τον Κύριο να αγαπάμε και τον εχθρό μας, ενώ
είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε κυριολεκτικά και τον αδελφό μας αν πιστέψουμε
ότι λίγο μας αδίκησε και μας παραγκώνισε! Ω, της υποκρισίας και της
αφιλαδελφίας!
Και τι είναι αυτή η
μάσκα, η προσωρινή όπως είπαμε λόγω της πανδημίας; Θα το πούμε μ’ ένα
παράδειγμα. Γιατί δυσανασχετούμε όταν κάποιος έλθει δίπλα μας ή και μακρύτερα
από εμάς και βήξει ή φταρνιστεί χωρίς να βάλει μπροστά στο πρόσωπό του το χέρι
του ή τον αγκώνα του; Γιατί τον θεωρούμε «ανάγωγο» και είμαστε έτοιμοι να του
κάνουμε παρατήρηση, ή το λιγότερο θα τον κοιτάξουμε αγριωπά; Διότι κάνει κάτι
που θέτει σε κίνδυνο την υγεία μας∙ διότι κάνει κάτι που είναι αντιαισθητικό
και δεν είναι πολιτισμένο. Λοιπόν, η μάσκα που μας συστήνουν οι υγειονομικές
αρχές του τόπου μας αλλά και οι παγκόσμιες
δεν μπορεί να ιδωθεί ως μία πιο
μόνιμη και σταθερή έκφραση της ύψωσης της παλάμης μας που τείνει να καλύψει τα
σταγονίδια που εκτοξεύονται από το βήξιμο και το φτάρνισμά μας ή και την πιο
βαριά αναπνοή μας; Νομίζουμε πως αν το δούμε από την άποψη αυτή δεν θα υπάρχει
κανείς που θα αντιδράσει και να μη δει τη θετική διάσταση που υπάρχει. Στους
περισσοτέρους μας όντως δεν αρέσει το κάλυμμα αυτό, μα είναι αναγκαίο με τον
τρόπο που είπαμε. Από κει και πέρα η όποια αντίδραση για λόγους ψυχολογικούς,
για λόγους συμβολικούς, για λόγους συνωμοσιολογικούς, για λόγους ακόμη και
πολιτικούς δεν μας βρίσκει έτοιμους να
μπούμε σε όποιο διάλογο – μας ξεπερνά. Ασφαλώς όμως δεν υπάρχει κανένα θέμα
πίστεως. Ο αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος το εξέφρασε με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια
και διάκριση.
