Χρόνια περάσαν διαβατάρικα να ’ρθώ
σε συναίσθηση λίγη
μακρινή πως
της βαθιάς καρδιάς μου
τα κενά
κι οι τρύπες της οι
μαύρες δεν είναι
δομικές απλά φυσικές
κατασκευές.
Κενά αγάπης καθ’
υπερβολήν οδού είναι
για τ’ αδελφού το
πρόσωπο το σεβαστό.
Ο άλλος, ο κάθε
αδελφός, του είναι μου
το πλήρωμα ορίζει, όπως
του παζλ τα
πολλαπλά κομμάτια τού
δίνουν ακέραια μορφή.
Θέλω να πω ότι ο άλλος,
ο όποιος άλλος
φέρνει τη δύναμη
αρτίωσης δικής μου.
Χωρίς αυτόν είμ’ ένας
σάκκος αδειανός.
Ο άλλος είναι το
κρυμμένο χαμένο μου εγώ
- ο θησαυρός μου που
λέγεται εσύ.
Πώς μας το λέει ο ίδιος
ο Θεός;
«Αγαπήσεις τον πλησίον
σου ως σεαυτόν».
