ΤΙ ΑΣΠΡΟ 
                 ΤΙ ΜΑΥΡΟ...

(Του Στέφανου Δορμπαράκη)

Πέπλο τρυφερό στο μέρος της καρδιάς

π’ αντανακλά πανάκριβη τη βύσσο

τ’ απόλυτα μοναδικού προσώπου.

Μα των χρωμάτων η παλέτα

άλλη βαφή θ’ απλώσει

στου καθενός την όψη

-  άσπρο και μαύρο ανοιχτό

κι ίσως και πιο βαθύ ακόμη.

Ποια η αξία για το «είναι»

του χρώματος η τελική χροιά

όταν στης μάνας γης την αγκαλιά

θα γείρεις για να ξαποστάσεις;

Το «σήμα» κρένει χωρισμό

που όλους τους ισιώνει...

Μήτε το χρώμα θα μετρήσει

μήτε το κάλλος θα κρατήσει

απ’ τον χιτώνα τον δερμάτινο.

Για την αθάνατη ψυχή αρκεί το χρώμα

της αγάπης που πορφύρωσε τον κόσμο.