Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ) (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ)


 
«Τοιοτος μν πρεπε ρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος...» (῾Εβρ. ζ´ 26 )

α. ῾Η Εκκλησία μας πί τμνήμτν μεγάλων ατς Πατέρων καί Διδασκάλων γίων ρχιερέων χει πιλέξει κενο τό νάγνωσμα πό τήν πρός Εβραίους πιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τό ποο κάνει λόγο γιά τήν ρχιερωσύνη τοΚυρίου μν ΙησοΧριστοῦ, προκειμένου διατοτοτρόπου νά φανερώσει τι οἱ ἅγιοι ατοί Πατέρες ζησαν τήν πί γς ζωή τους κατά τόν τρόπο τοΚυρίου. ῞Οπως δηλαδή Κύριος πρξε κατεξοχήν ρχιερεύς πειδή θυσιάστηκε πέρ τς τοκόσμου ζως, κατά τόν διο τρόπο καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μετέχοντας στήν ρχιερωσύνη ατή τοΚυρίου ζησαν τή ζωή τους ντιστοίχως: μέ θυσία τοῦ ἑαυτοτους πέρ τοποιμνίου τους καί πέρ τς Εκκλησίας, μέ σιότητα καί κακία. Ατό κριβς συμβαίνει καί μέ τή σημερινή ορτή τομεγάλου Πατρός καί ΟκουμενικοΔιδασκάλου γίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.

β. 1. Καί θά πρέπει νά θυμίσουμε καταρχάς τι Κύριος πιτέλεσε τό πολυτρωτικό Του ργο καί μέ τό κήρυγμα καί τά θαύματά Του φανερώνοντας τό προφητικό λεγόμενο ξίωμά Του, καί μέ τήν παντοδυναμία Του ς Θεός μέ τήν Ανάσταση, τήν Ανάληψη, τήν κ δεξιν τοΠατρός καθέδρα Του, τήν ποστολή τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί τήν δρυση τς Εκκλησίας Του φανερώνοντας τό βασιλικό ξίωμά Του, καί προπαντός μέ τήν λη ν Πάθει ζωή Του ποκορύφωμα τς ποίας ταν Σταυρός φανερώνοντας τό ρχιερατικό ξίωμά Του. ῾Η ρχιερωσύνη δίως τοΚυρίου ταν ατή πού πέφερε τό ποφασιστικό πλγμα κατά τοδιαβόλου καί τς μαρτίας, συνεπς καί τοῦ ἀποτελέσματός της τοθανάτου, ἀφοῦ ὁ Κύριος πάνω στόν Σταυρό βεβαιώνει τόν θυσιαστικό χαρακτήρα τς ερωσύνης, «αρων τήν μαρτίαν τοκόσμου» καί καταργώντας «τόν τό κράτος χοντα τοθανάτου, τοτέστιν τόν διάβολον». Γιατό καί «δει παθεν  τόν Χριστόν», κατά τόν προφητικό καί εαγγελικό λόγο.

2. Σατήν τήν ληθινή ρχιερωσύνη τοΚυρίου, τύπος τς ποίας ταν ἡ ἱερωσύνη στήν Παλαιά Διαθήκη, μετέχουν λοι οἱ ἐν Χριστβαπτισμένοι στήν Εκκλησία – πρόκειται γιά τήν πνευματική λεγόμενη ερωσύνη, τό «βασίλειον εράτευμα» κατά τόν πόστολο - ἰδίως δέ οἱ ἀρχιερες καί ερες κατά «προσθήκην Πνεύματος» (ἱ. Χρυσόστομος)  μέ τό μυστήριο τς ερωσύνης - ἡ λεγόμενη εδική χειροτονημένη ερωσύνη. Ατό σημαίνει τι λοι οπιστοί, λαϊκοί καί κυρίως κληρικοί, ἔχουν δεχθετή χάρη τς θυσίας ς μέλη Χριστοῦ. Κι ταν λέμε χάρη θυσίας ννοομε τή χάρη τς ν γάπδιακονίας πρός χάρη τν δελφν καί λου τοκόσμου πού φθάνει μέχρι τοβαθμοτς πλήρους παραθεώρησης τν προσωπικν συμφερόντων πέρ τν συνανθρώπων τους. «Ατη στίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα γαπτε λλήλους, καθώς γώ γάπησα μς. Μείζονα ταύτης γάπην οδείς χει, ἵνα τις τήν ψυχήν ατοθῇ ὑπέρ τν φίλων ατο» (ὁ Κύριος).

Αν τήν ερωσύνη δέν τήν κατανοήσει κανείς κατατό τό πρότυπο τοΚυρίου καί τν ποστόλων Του -  τό ξαναλέμε: ὡς θυσιαστική ν γάπδιακονία τοσυνανθρώπου – τότε δυστυχς διαστρέφεται καί κφυλίζεται σέ κοσμικοτύπου ξάσκησή της, ἡ ὁποία λέγχθηκε καί καταδικάστηκε  πό τόν διο τόν Κύριο: «Οδοκοντες ρχειν τν θνν κατακυριεύουσιν καί κατεξουσιάζουσιν ατν. Οχ οτως σται ν μν, ἀλλ᾽ ὅστις θέλει πρτος εναι, ἔστω πάντων σχατος καί πάντων διάκονος». «Οκ λθον διακονηθναι, ἀλλά διακονσαι». «᾽Εγώ εμι ν μέσῳ ὑμν ς διακονν». ῞Ολοι λοιπόν οπιστοί, κατεξοχήν οκληρικοί, ἔχουμε τή δυναμική τς γάπης, ἡ ὁποία ταν πιβεβαιώνεται  διά τς προσωπικς μας ζως μς κάνει ληθινά μετόχους τς ερωσύνης τοΧριστοῦ, μς κάνει δηλαδή ντως ερες. Ατή εναι καί πραγματική ννοια πού δίνει καί Κύριος γιά τόν ποιμένα. ᾽Αληθινός ποιμένας εναι ατός πού θυσιάζεται γιά τό ποίμνιό του καί πού βρίσκεται σέ τοιμότητα πάντοτε νά σκύβει ν γάππρός τά προβλήματα τν νθρώπων γινόμενος «τος πσι τά πάντα». «᾽Εγώ εμι ποιμήν καλός. ῾Ο ποιμήν καλός τήν ψυχήν ατοτίθησιν πέρ τν προβάτων».

3. Τέτοιος ερέας καί ρχιερέας καί τέτοιος ποιμένας κατά τό πρότυπο τοΚυρίου πρξε καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. ῞Ολη του ζωή ταν μία διάκοπη δοξολογία τοΚυρίου καί μία έναη διακονία τν συνανθρώπων του. Καί πρό τς χειροτονίας του σέ κληρικό, κατεξοχήν μως μετά πό ατήν, ἰδίως φότου νλθε στόν ρχιεπισκοπικό θρόνο τς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ προσωπική του ζωή ταν ζωή τν λλων. ῎Εχοντας καθαρίσει διά τς σκητικς του διαγωγς σο ταν δυνατόν στόν νθρωπο τήν καρδιά του πό τά ψεκτά πάθη – τή φιληδονία, τή φιλαργυρία, τη φιλοδοξία – δέχτηκε τίς φωτιστικές κτίνες τοΠνεύματος καί βίωσε τήν ληθινή γάπη. Συνεπς ἡ ἀναφορά του διαρκς ταν Θεός καί συνάνθρωπος. Καί μάλιστα εχε κατανοήσει στόν πόλυτο βαθμό τι τόν Θεό Τόν συναντκανείς στό πρόσωπο καί τοπιό λάχιστου δελφοῦ. Τό «φ᾽ ὅσον ποιήσατε νί τούτων τν δελφν μου τν λαχίστων, ἐμοί ποιήσατε» τοΚυρίου τό εχε ς τό στημόνι τς γιασμένης βιοτς του.

Τήν ἀλήθεια αὐτήν τήν ἐπισημαίνουμε σέ πάμπολλες περιπτώσεις τῆς ἁγιασμένης ζωῆς του, φάνηκε δέ στό ἔπακρο ὅταν προήδρευσε στή Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο στήν Κωνσταντινούπολη (381). Ἐνώ ήταν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐν Πνεύματι φωτίστηκε ἰδιαιτέρως προκειμένου νά κατανοηθεῖ καί νά διατυπωθεῖ ἡ θεότητα τοῦ τρίτου προσώπου τῆς ἁγίας Τριάδος, τοῦ ἁγίου Πνεύματος, κάτι πού ὁδήγησε καί στή συμπλήρωση τῶν ἄρθρων τοῦ συμβόλου Πίστεως τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Κύριον, τό Ζωοποιόν….», ἐνῶ ἡ μεγάλη προσωπικότητά του σφράγιζε τήν ἐποχή του ἀναδεικνύμενος ὡς φαεινός ἀστήρ, δέν δίστασε νά καταθέσει τήν παραίτησή του ὅταν μικρόψυχοι ἐπίσκοποι τόν ἀμφισβήτησαν ἀπειλώντας τήν ἑνότητα τῆς Συνόδου καί τῆς πίστεως. «Εἶναι προτιμότερο νά χαθῶ ἐγώ - ἔλεγε - νά ριχτώ στή θάλασσα σάν τόν προφήτη Ἰωνᾶ, μόνο νά ὑπάρξει ἡ ἑνότητα καί νά διατρανωθεῖ ἡ ἀλήθεια». Καί γι’ αὐτόν ἀσφαλῶς ἰσχύουν τά λόγια τοῦ ἄλλου μεταγενέστερου ἀστέρα τῆς Ἐκκλησίας ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου «Καί γάρ ἀρχή καί τέλος ἀρετῆς ἁπάσης ἡ ἀγάπη» (Γιατί ἀρχή καί τέλος κάθε ἀρετῆς εἶναι ἡ ἀγάπη). Πού θά πεῖ: ἡ ὅποια ἀλήθεια τῆς πίστεως, τό ὅποιο δόγμα τῆς Ἐκκλησίας τότε λειτουργεῖ σωστά, ὅταν καταλήγει στήν ἀγάπη, ἤ ἀλλιῶς: ἡ ἀγάπη εἶναι ἐκείνη πού νοηματίζει τήν ὅποια ἀναφορά στήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.

4. Κι εναι ενόητο γιά τόν λόγο ατό καί τό γιατί συγκρούστηκε μέ τούς διαφόρους αἱρετικούς, τόσο πού κινδύνευσε στό ἔπακρο ἡ ζωή του: διότι κριτήριό του ταν τό θέλημα τοΘεοκαί χι κάποια νθρώπινα συμφέροντα. Κι εναι γνωστό τι ποιος κολουθεμέ συνέπεια τό εάρεστον τΚυρίθά ποστεδιωγμούς, ἰδίως ἀπό τούς θεωρούμενους «ἀδελφούς», τούς ἴδιους τούς «χριστιανούς». ῾Πάντες οθέλοντες εσεβς ζν ν Χριστῷ ᾽Ιησοδιωχθήσονται᾽. ῾Εἰ ἐμέ δίωξαν καί μς διώξουσιν᾽. Γιατό καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος μολονότι ὄχι μάρτυρας τοῦ αἵματος ὑπῆρξε ἐσαεί μάρτυρας τῆς συνειδήσεως, καί ὅσο ἀγωνιζόταν γιά τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως ὡς ἱερέας καί ἀρχιερέας  καί ὅσο ἀσκεῖτο στήν ἐρημία «μόνος μόνῳ Θεῶ» καί πρό τῆς εἰς ἱερωσύνην εἰσόδου του καί μετά τήν παραίτησή του ἀπό τόν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τήν ἁγιασμένη κοίμησή του.

 
γ. ῾Η σιότητα καί ἡ ἀκακία τοΚυρίου ς ρχιερέως εναι δεδομένο τι γινε σιότητα καί κακία λων τν γίων Του, ὅπως τοσήμερα ορταζομένου γίου Γρηγορίου, καί ποτελεῖ ὅριο πρός τό ποο καλούμαστε νά πορευτομε λοι οἱ ἐν Χριστβαπτισμένοι. Κληρικοί καί λαϊκοί δηλαδή χρειάζεται νά νεργοποιομε καθημερινά στή ζωή μας τήν ερωσύνη πού λάβαμε ς μέλη Χριστοῦ, πού σημαίνει, καθώς επαμε, νά ζομε ν γάπκαί ληθείᾳ. ᾽Αγάπη καί λήθεια μως χουν ς δομικόστοιχεο τους τή θυσία, τό προσωπικό κόστος. Πόσο εκολο ραγε εναι νά ξεβολευτομε᾽ ἀπό ναν σως δεολογοποιημένο χριστιανισμό μας;