Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ 2)


Εχομεν δέ τόν θησαυρόν τοτον ν στρακίνοις σκεύεσιν”

 (Β´Κορ. 4,7)

 

α. Τή διπλή ασθηση τς ζως τοῦ ἀποστόλου τονίζει ὁ ἅγιος  Παλος στό σημερινό ποστολικό νάγνωσμα, ἐξ φορμς τς μνήμης τοῦ μεγάλου ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας μας, Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.  Από τή μία θησαυρός τόν ποο ζεστήν παρξή του: τήν δια τήν νοίκηση τοΘεοῦ ἐν Χριστμέσα στήν καρδιά του, ἀπό τήν λλη ἡ ἐπίγνωση τς μικρότητος καί τς δυναμίας του -  σάν τό πήλινο δοχεο πού εναι τοιμο νά θρυμματιστεῖ.  Αλλά κριβς ατό τοσυνειδητοποιεῖ ὅτι κενο πού τόν διακρατε  εναι δύναμη τοΘεοῦ, ἡ ὁποία τόν κάνει νά περβαίνει λες τίς δυσχέρειες καί τίς παγίδες  τοκόσμου τούτου, ὥστε στήν ποια πίεση πού δέχεται νά μήν καταβάλλεται, στό κάθε διέξοδο νά μήν πελπίζεται, στήν πτώση νά μή χάνει τελικς τόν γώνα. Νιώθει τσι τι μέ τίς δοκιμασίες μετέχει στόν Σταυρό τοΚυρίου, ὁπότε καί προσμονή εναι γλυκειά: ἡ μετοχή στήν Ανάστασή Του. Μέ λλα λόγια νιώθει τι φανερώνεται ζωή τοΧριστομέσα πό τόν διο, ἐπιβεβαιώνοντας τόν λλο λόγο του:  ζδέ οκέτι γώ, ζδέ ν μοί Χριστός᾽. ῾Ο πόστολος φωτογραφίζει᾽ ἔτσι καί τή ζωή κάθε χριστιανοῦ. ῾Ο κάθε χριστιανός (πρέπει νά) ζεμέ ατήν τή διπλή ασθηση: καί τομεγαλείου του καί τς μικρότητός του.

 

β. 1. Καί ασθηση μέν τς μικρότητος λόγω τοῦ ῾στρακίνου σκεύουςτου εναι δεδομένη. Ποιός σώφρων νθρωπος μέ πίγνωση τς πραγματικότητος μπορενά καυχηθεγιά τίς σωματικές καί τίς ψυχικές του δυνάμεις; ᾽Εκεπού κάποιος χαίρεται γιά τή σωματική του γεία καί ρτιότητα ρχεται νας ός, ἕνα μικρόβιο, μία σθένεια, ἕνα τύχημα καί τά χάνει λα. ᾽Εκεπού κάποιος μπορενά καυχται γιά τήν πνευματική του δύναμη, τήν εφυΐα καί τήν ξύνοιά του, ἔρχεται μία σταγόνα αματος, ἕνα γκεφαλικό καί λα καταρρίπτονται. Μόνον νας φρων καί περφίαλος λαζών θά μποροσε νά καυχηθεγιά τό πήλινο τς παρξής του, τς σωματικς καί τς ψυχικς, ἀναβιβάζοντας τόν αυτό του στόν θρόνο τοκενοῦ: τό διο τό γώ του. Καί διαιτέρως στήν ποχή μας ἡ ἐπιστήμη μέ τίς συνεχες προόδους της χει γίνει ρκετά ταπεινή: συνεχς συνειδητοποιετά πεπερασμένα ρια τοῦ ἀνθρώπου, τό πόσο πράγματι μικρός καί δύναμος στέκει ατός μέσα στόν κόσμο πού τόν περιβάλλει. ῎Αλλωστε φθορά καί θάνατος πού καραδοκεπάντοτε στό τέλος, ἀποτελεμία μόνιμη πρόκληση συναίσθησης τς μικρότητος καί τς δυναμίας του.

 

2. Ατό μως εναι μία ψη τς πραγματικότητος. Διότι πεπερασμένος καί μικρός νθρωπος ταυτοχρόνως συνιστκαί να μεγαλεο. ῎Οχι γιά ὅ,τι ὁ ἴδιος χει λλά γιά ὅ,τι Θεός ν Χρισττοχάρισε καί τοχαρίζει. Κι δῶ ἔρχεται μαρτυρία τοῦ ἀποστόλου: ὁ κάθε νθρωπος δυνάμει λλά χριστιανός νεργείᾳ, λόγω τς κατεκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοπλάσεώς Του,  μέσα στήν ταπεινότητά του καί τήν δυναμία του χει τόν μέγιστο θησαυρό: νά μπορενά φέρει τόν διο τόν Θεό, νά ζεκαλύτερα ὁ ἴδιος Θεός μέσα του. ῾῾Ο Θεός επών κ σκότους φς λάμψαι, ὅς λαμψεν ν τας καρδίαις μν πρός φωτισμόν τς γνώσεως τς δόξης τοΘεοῦ ἐν προσώπῳ ᾽ΙησοΧριστο᾽. ῾Ο Θεός, δηλαδή, πού επε: ῾Μέσα πό τό σκοτάδι νά λάμψει τό φς᾽, Ατός λαμψε μέσα στίς καρδιές μας καί μς φώτισε νά γνωρίσουμε τή δόξα Του στό πρόσωπο τοῦ ᾽ΙησοΧριστοῦ. ῎Ετσι γνώση τοΘεοῦ ἀποτελεῖ ἀφενός ποκαλυπτική νέργεια τοῦ ἴδιου τοΘεοῦ - ᾽Εκενος χει πάντοτε τήν πρωτοβουλία – φετέρου γεγονός σωτερικό καί μυστικό: τς καρδις τοῦ ἀνθρώπου, τό σημαντικότερο μως σχετίζεται μέ τόν Κύριο ΙησοΧριστό. 

 

3. (α) Κι ταν λέει καρδιά βεβαίως ὁ ἀπόστολος, ὅπως καί λη ἡ ἁγία Γραφή, δέν ννοετό σάρκινο ργανο πλς τοσώματός μας, ἀλλά ατό πού συνισττό κέντρο καί τό βάθος τς παρξής μας, ῾τόν κρυπτόν τς καρδίας νθρωπονκατά τόν πόστολο, πού σημαίνει τι Θεός δέν ποδεικνύεται κατά ξωτερικό καί μαθηματικό τρόπο σάν νά εναι να ντικείμενο τοκόσμου τούτου - ὅποιοι πεχείρησαν νά ῾ἀποδείξουντόν Θεό τσι κτός πό τήν ποτυχία τους στέγνωσανκαί τήν ποια ζωντάνια τς πίστης τους - ἀλλά βιώνεται μπειρικά κεπού λειτουργεῖ ὁ ἀληθινός αυτός μας, δηλαδή μέσα μας. ῾Ο διος Κύριος λλωστε τό εχε πισημάνει: ῾῾Η βασιλεία τοΘεοοκ ρχεται μετά παρατηρήσεως. Οκ στιν δε ἤ ὧδε. ᾽Ιδού βασιλεία τοΘεοῦ ἐντός μν στιν᾽. (Γιατό καί παρενθετικά νά πομε τι κριβς γιατόν τόν λόγο ἡ ᾽Ορθοδοξία πού κράτησε πάντοτε τή μυστική ατή διάσταση τς βίωσης τς πίστης ποτελεκαί θά ποτελεπάντοτε τήν λπίδα γιά τήν ληθινή χριστιανική ζωή).

(β) ῾Ο παραπάνω λόγος ξηγεκαί τήν ννοια τς γνώσης τοΘεοπού λέει ὁ ἀπόστολος.  Δέν πρόκειται γιά μία γνώση γκεφαλικοτύπου, ἀλλά γιά τή γνώση κείνη πού κηρύσσουν οπροφτες δη πό τήν Παλαιά Διαθήκη καί ννοεκαί Καινή. ῾Η γνώση δηλαδή πού ρχεται ς καρπός μπειρίας τοΘεοῦ, συνεπς γνώση πού προϋποθέτει τή μετοχή στή ζωή Εκείνου. Τότε μέ λλα λόγια γνωρίζω τόν Θεό, κατά τή χριστιανική πίστη, ὅταν ζμέσα στήν νέργεια τς χάρης Του. ῾Γνσίς στι μετουσίαθά σημειώσει Πατήρ Πατέρων γιος Γρηγόριος Νύσσης. ῞Οπως γνωρίζω τόν λιο γιατί βρίσκομαι μέσα στίς νέργειες τν κτίνων του, κατά τόν διο τρόπο γνωρίζω τόν Θεό γιατί βρίσκομαι μέσα στό φς Του. ᾽Από τήν ποψη ατή ὁ ἀπόστολος μαρτυρεῖ ὅτι Θεός μς φώτισε στε νά χουμε μπειρία τς δόξας Του, δηλαδή τς χάρης καί τς παρουσίας Του μέσα στήν καρδιά μας.

(γ) ῾Η μπειρία ατή τοΘεοῦ ὅμως σχετίζεται μέ τό πρόσωπο τοΚυρίου Ιησοῦ. ῾Μς φώτισε, λέει, νά γνωρίσουμε τή δόξα Του ν προσώπῳ ᾽ΙησοΧριστοῦ᾽. Μέ λλα λόγια γνωρίζει κανείς τόν Θεό, μετέχει σΑτόν στόν βαθμό πού τοποθετεται ναντι τοῦ ᾽ΙησοΧριστοῦ. Δέν πάρχει τσι γνώση Θεοῦ ἔξω πό τόν Χριστό. ᾽Εκενος πού θά μιλήσει γιά τόν Θεό παραθεωρώντας τόν Χριστό θά μιλήσει γιά κάτι λλο πού δέν εναι Θεός. Σάν τούς εδωλολάτρες πού πίστευαν σέ θεούς, κατασκευάσματα μως τομυαλοτους, εδωλα. Στήν ρώτηση τοῦ ἀποστόλου Φιλίππου στόν Κύριο Εκενος νά τούς δείξει τόν Θεό Πατέρα, ὁ Χριστός μας πάντησε: ῾Τοσοτον χρόνον μεθ᾽ ὑμν εμι, Φίλιππε, καί οκ γνωκάς με; Ὁ ἑωρακώς μέ ώρακε τόν Πατέρα᾽. Γιατό καί Χριστός παραμένει πάντοτε θύραδιά τς ποίας δηγεται ὁ ἄνθρωπος στόν Θεό καί βρίσκει τή σωτηρία του. ῾Οκ στιν ν λλοδενί σωτηρία᾽.

Κι εναι ενόητο τι ατός φωτισμός πού μς γνωρίζει τόν Θεό στήν καρδιά μας ν προσώπῳ ᾽ΙησοΧριστοεναι φωτισμός τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Τό Αγιον Πνεμα εναι τό πρόσωπο πού ποκαλύπτει μέσα μας τόν Ιησοῦ ὡς Κύριο καί Θεό. Χωρίς τόν φωτισμό ατό Χριστός θά γίνεται ποδεκτός ς νθρωπος σπουδαος σως, ὡς φιλόσοφος, ὡς θρησκευτικός ρχηγός, ὄχι μως καί ς τέλειος Θεός. Τό εχε πεῖ ὁ ἴδιος Κύριος στόν πόστολο Πέτρο ταν ατός εχε μολογήσει τή θεότητα τοΧριστοῦ - ῾σάρξ καί αμα οκ πεκάλυψέ σοι᾽ - τό ποκαλύπτει καί λλοῦ ὁ ἀπόστολος Παλος ταν λέει oδείς δύναται επεν Κύριον Ιησον εμή ν Πνεύματι Αγί᾽.

Από τήν ποψη ατή χουμε μία νέργεια τοΤριαδικοΘεογιά νά γνωρίζουμε τόν ληθινό Θεό: τό Αγιον Πνεμα φωτίζει τίς καρδιές μας γιά νά γνωρίζουμε τόν Χριστό, ὁ ῾Οποος ς θύρα μς δηγεστόν  Θεό Πατέρα. ῞Οτι δπροϋποτίθεται ἡ ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου στήν Εκκλησία, ὅπου διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος καί τοῦ ἁγίου χρίσματος λαμβάνει τό Πνεμα τοΘεοῦ, ὥστε νά γίνει μέλος Χριστοκαί νά ρχίσει διά τς τηρήσεως τν ντολν Εκείνου νά ζετήν παρουσία τοΘεοεναι περιττό καί νά πομε.

 

γ. ῾Ο λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ρχεται μέ δυνατό τρόπο νά φυπνίσει τίς συνειδήσεις μας ς χριστιανν: καλούμαστε μέσα στή δεδομένη δυναμία μας ς πλάσματα φθαρτά νά πικεντρώνουμε χι σατήν, ἀλλά στόν θησαυρό πού μς χει δοθεῖ. Συνισττελικς θεΐα τό γεγονός νά ποδεικνυόμαστε τυφλοί στήν νώπιον τν φθαλμν μας δωρεά – νά εμαστε μέλη Χριστοῦ - καί λόφθαλμοι μόνο στίς δυναμίες καί στά πράγματα τοκόσμου τούτου. ῎Αν τόσα προβλήματα παρουσιάζει καί δική μας ζωή, ἄν τό γχος καί πόνος μς καταβάλλουν, ὥστε νά δηγούμαστε συχνά στήν πελπισία καί στήν πόγνωση - ὁρισμένοι δελφοί δηγονται καί στήν ατοκτονία – εναι μλλον γιατί διάβολος, ῾θεός τοαἰῶνος τούτου τύφλωσε τά νοήματα᾽ ὄχι μόνο τν πίστων λλά καί μν τν θεωρουμένων χριστιανν. Καί τά ποτελέσματα εναι πιά ρατά: ετε χριστιανοίνά βρίζουν τόν Χριστό καί νά Τόν διακωμωδον, ἀγνοώντας τι τσι μπαίζουν καί τόν διο τόν αυτό τους, ετε οπερισσότεροί μας νά Τόν βρίζουμε καί νά Τόν διακωμωδομε μπρακτα, γιατί καταργομε ατό γιά τό ποο λθε καί ποτελετήν προϋπόθεση νά εμαστε μαζί Του: τήν γάπη.