Είναι φορές που ο Πονηρός, καλύτερα: τα κρυμμένα πάθη μας, μάς εμπαίζουν με τον πιο… «κομψό» τρόπο. Μάς κάνουν δηλαδή να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κρατάμε την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας, έστω κι αν τον προσβάλλουμε και τον πληγώνουμε! Πώς αυτό; Με τη δικαιολογία της εν Χριστώ «απλότητας» και «ειλικρίνειας». «Μα, εγώ το λέω με απλότητα, χωρίς κακία», διατείνονται, φανερώνοντας το πόσο ύπουλα πράγματι λειτουργεί ο εγωισμός μας, ο οποίος προκαλεί τέτοια τύφλωση που το κακό να μας το παρουσιάζει ως καλό και ευάρεστο στον Θεό. Κάποτε όμως πρέπει να… ενηλικιωθούμε χριστιανικά και να δούμε κατάματα τον εαυτό μας. Κάθε τι που λέμε, κάνουμε ή και σκεφτόμαστε ακόμη, (κι η σκέψη λειτουργεί ως πράξη), το οποίο προσβάλλει και πληγώνει τον συνάνθρωπό μας, είναι καρπός της υπερηφάνειας μας, συνεπώς δουλεύει στον Πονηρό διάβολο κι όχι βεβαίως στον ταπεινό και πράο Χριστό μας. Οι άγιοι Πατέρες μας μάλιστα έχουν επισημάνει την τραγικότητα της κατάστασης λέγοντας ότι αν πληγώσουμε με οποιονδήποτε τρόπο τον πλησίον μας, πέρα από το ότι το «κτύπημα» αναφέρεται στον Δημιουργό μας – «ἁμαρτάνοντες εἰς ἀδελφούς εἰς Χριστόν ἁμαρτάνετε» κατά τον λόγο του αποστόλου – δυστυχώς χάνουμε το μόνο έδαφος που συναντάμε τον Κύριο, την αγία ταπείνωση. Διότι «τό μή πλῆξαι τήν συνείδησιν τοῦ πλησίον τίκτει τήν ταπείνωσιν»: να μην πληγώσεις τη συνείδηση του πλησίον είναι αυτό που γεννάει την ταπείνωση. Και χωρίς ταπείνωση η μόνη παρέα μας είναι ο Διάβολος, δηλαδή η ζωή της κόλασης.
