ΟΡΘΡΟΣ Μ. ΤΕΤΑΡΤΗΣ

«Πόρνη προσῆλθέ σοι, μύρα σὺν δάκρυσι, κατακενοῦσά σου ποσὶ Φιλάνθρωπε, καὶ δυσωδίας τῶν κακῶν, λυτροῦται τῇ κελεύσει σου, πνέων δὲ τὴν χάριν σου, μαθητής ὁ ἀχάριστος, ταύτην ἀποβάλλεται, καὶ βορβόρῳ συμφύρεται, φιλαργυρίᾳ ἀπεμπολῶν σε. Δόξα Χριστὲ τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου».

(Ἡ πόρνη γυναίκα ἦλθε κοντά Σου, χύνοντας στά πόδια Σου, φιλάνθρωπε, μύρα μαζί μέ δάκρυα. Καί μέ τήν ἐντολή Σου λυτρώνεται ἀπό τή δυσωδία τῶν κακῶν, τήν ἴδια στιγμή πού ὁ ἀχάριστος μαθητής, ἀναπνέοντας ἀκόμη τή χάρη Σου (ἀπό τή συμμετοχή του στόν Μυστικό Δεῖπνο) τήν ἀποδιώχνει ἀπό τόν ἑαυτό του, μέ ἀποτέλεσμα, χάνοντάς Σε λόγω τῆς φιλαργυρίας του, νά κυλιστεῖ μέσα στή βρωμιά τῆς προδοσίας. Δόξα Χριστέ στήν εὐσπλαγχνία Σου).

Πρόκειται γιά τό μυστήριο τῆς συνάντησης τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό. Μπορεῖ νά εἶσαι κοντά Του χρόνια καί χρόνια καί τελικῶς νά μήν ἔχεις πάρει ὅπως λέμε «μυρωδιά» γιά τό τί συμβαίνει. Καί μπορεῖ νά Τόν συναντήσεις μία φορά στή ζωή σου, ἀκόμη καί στά τελευταῖα σου, καί τόσο νά Τόν καταλάβεις, τόσο νά συγκλονιστεῖς, ὥστε αὐτό νά εἶναι τό πιό καθοριστικό στοιχεῖο τῆς ζωῆς σου. Εἶναι αὐτό πού σημειώνει, μεταξύ  ἄλλων, καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ὁ ὅσιος τῆς Σαρακοστῆς: «Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού γέρασαν στήν ὑπηρεσία τοῦ Κυρίου, κι ὅμως βρίσκονται ἀκόμη στό Δημοτικό Σχολεῖο». Κι ἄς κοιτάξουμε συγκεκριμένα παραδείγματα: ὁ Ἰούδας ἦταν μαθητής τοῦ Κυρίου - ὁ Χριστός τόν ἐπέλεξε. Τοῦ ἔδωσε τά πάντα, ὅπως καί στούς ἄλλους μαθητές Του· ἐκεῖνος στό τέλος Τόν ἀρνήθηκε καί Τόν πρόδωσε· ἔμεινε στούς αἰῶνες μέ τό στίγμα τοῦ προδότη μαθητή. Ἡ μεγάλη θητεία του κοντά στόν Κύριο ὄχι μόνον δέν τόν ὠφέλησε, ἀλλά μᾶλλον τόν ἔβλαψε. Ὁ Κύριος εἶπε γι’ αὐτόν ἕναν ἀπό τούς σκληρότερους θεωρούμενους λόγους Του: «Καλύτερα νά μήν εἶχε γεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος αὐτός»! Κι ἀπό τήν ἄλλη: ὁ ληστής πού σταυρώθηκε δίπλα Του στόν Γολγοθᾶ· φωτίζεται στίς τελευταῖες του στιγμές, μετανοεῖ, κερδίζει πρῶτος τόν Παράδεισο. «Ἀμήν, λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῶ Παραδείσῳ». Τό ἴδιο καί ἡ περίπτωση τῆς μοιχαλίδος γυναίκας. Μπροστά στόν Χριστό συνειδοτοποιεῖ τήν ἁμαρτωλή ζωή της καί μετανοεῖ. Βίοι παράλληλοι, μά καί τόσο ξένοι: ὁ μαθητής πού γίνεται προδότης· ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα πού δικαιώνεται καί καθίσταται πρότυπο μετανοίας σέ ὅλους τούς αἰῶνες. Κι αὐτό γιατί; Πῶς ἐξηγεῖται τό μυστήριο αὐτό; Δέν ξέρουμε ἄν ἐξηγεῖται. Τό μόνο πού μποροῦμε νά ποῦμε εἶναι ὅτι βρισκόμαστε μᾶλλον μπροστά στό μυστήριο τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου· τέτοιας πού στρέφεται κανείς καί ἐνάντια στόν ἴδιο του τόν ἑαυτό.  Ὁ μαθητής λοιπόν δέν πρόσεξε, γιατί τόν κέρδισε τελικά τό πάθος του, ἐν προκειμένῳ ἡ φιλαργυρία του. Ἡ ἁμαρτωλή στράφηκε ἐν ἀγάπῃ πρός τόν Χριστό - ἡ ἀγάπη της πρός Ἐκεῖνον τῆς ἔδωσε τή δύναμη νά ἀπεμπλακεῖ ἀπό τό πάθος της.