Μεγάλη η
ανατροπή!
Ο μαθητής
Ιούδας
με σφράγισμα
του γένους του
ολούθε
κτυπημένος,
τον θησαυρό του
τον κρυφό
τον έβγαλε στη
φόρα.
Αρνήθηκε τον
αρχηγό
τον Κύριο της
δόξας
και τον
επούλησε φτηνά
για μερικούς
παράδες.
Είπανε για τα
μάτια του
πώς λάμψανε
δαιμονικά
για ‘να σακούλι μαύρο.
Κι από την
άλλη η μακρινή,
του δρόμου μια γυναίκα,
φτύσμα μονάχο ηθικών
«θεοσεβών» Εβραίων
που τις
πετριές επάνω της
μ’ άγρια χαρά
της ρίχνουν,
τον χτύπο
άκουσε βαθιά
αγάπης του
Κυρίου, και ξέσπασε
σε δάκρυα που καίγανε
μες σε δροσιά
τον νου της.
Στου μυρεψού
το άρωμα κρουνό της
δίχως αίσθηση στάλαξε
των δακρύων.
Άπλωσε χέρια ο
μαθητής
τ’ αργύρια να
πάρει
χώματα που
γινήκανε
άνθρακες και
τον κάψαν.
Άπλωσε χέρια η
ποταπή
το μύρο να
προσφέρει
κι είδε τον
ίδιο τον Χριστό
να την κερνά
τη χάρη.
Η λογική
απόγινε
αργή μέσα στο
νου μας
κι οι
«ασφαλείς» σβηστήκανε
αισθήσεις απ’
τον χάρτη.
