Σου ‘δωσα το μαντήλι μου
τα δάκρυά σου για να μάσεις…
Δεν έχει πίκρα μοναχά
καθένας αποχωρισμός.
Σημαίνει πάλι την αρχή
τον ήλιο στο μέτωπό μου·
τ’ ανέμου τα χτυπήματα
και της βροχής τις στάλες.
Στο τέλμα μόνο δεν θα βρεις
το στέριο βήμα τ’ αρχικό.
Και… κράτα το μαντήλι·
τη θύμησή μου ζωντανή
κρατάς μες στην ψυχή σου.
Ίσως αυτή να ‘ν’ η φωνή
ξανά γιά να γυρίσω.
