Ο άγιος μεγαλομάρτυς Ιάκωβος ο Πέρσης, όπως τον παρουσιάζει ο
υμνογράφος του άγιος Ιωσήφ, εξαγγέλλει μεταξύ άλλων μία αλήθεια που δεν
λαμβάνεται υπόψη όσο πρέπει: ό,τι υφίσταται ένας πιστός χάριν της πίστεώς του,
τόσο αυτό που υφίσταται αναπληρώνεται αντιστοίχως από τον Θεό και γίνεται η
δόξα του. Σαν τον Σταυρό του Κυρίου: το Πάθος έγινε η δόξα Του. Με τη διατύπωση
του ιδίου του υμνογράφου: «Ει και τα μέλη
μου αισθητά όντα τέμνετε, αλλ’ έχω Χριστόν, νοητώς μοι τα πάντα γινόμενον».
(Αν και τα μέλη μου που είναι αισθητά τα κομματιάζετε, όμως έχω τον Χριστό, που
νοητά γίνεται τα πάντα για μένα). Κι αυτό θα πει: ο πιστός, έστω κι αν βλέπει
να του παίρνουν τα πάντα, όσο έχει τον
Χριστό, όσο η πίστη του είναι ζωντανή, θα βλέπει Εκείνον να του αναπληρώνει
ό,τι έχασε με τρόπο θαυμαστό.
