«Αυτός είναι ο Σίμων, που ονομαζόταν και Ναθαναήλ και
χρημάτισε νυμφίος στον γάμο, στον οποίο κλήθηκε ο Χριστός με τους μαθητές Του
στην Κανά, όπου και μετέβαλε το νερό σε κρασί. Γι᾽ αυτό και ο νυμφίος αφού
εγκατέλειψε τον γάμο και το κρασί, ακολούθησε τον φίλο και θαυματουργό και
νυμφαγωγό και παρευρισκόταν με τους Αποστόλους στο υπερώο, όταν το Άγιον Πνεύμα
με τη μορφή πύρινων γλωσσών επιφοίτησε σ᾽ αυτούς. Κι αφού γέμισε από το Πνεύμα
αυτό και διέτρεξε όλη σχεδόν τη γη, κατέφλεξε όλη την απάτη της πολυθεΐας. Πήγε
σε όλη τη Μαυριτανία και στην Αφρική και κήρυξε τον Χριστό. Ύστερα έφτασε στη
Βρετανία κι αφού φώτισε πολλούς με τον λόγο του Ευαγγελίου, σταυρώθηκε από τους
απίστους και φτάνοντας στο τέλος του θάφτηκε εκεί. Επειδή δε διακατεχόταν από
διάπυρο ζήλο προς τον παντοκράτορα Θεό, απέκτησε ως επωνυμία του τον τρόπο της
ζωής του».
«Σίμων αξιοθαύμαστε, ονομάστηκες επώνυμος του ζήλου,
γιατί έδειξες θερμό ζήλο για τον παντοκράτορα Θεό, γι᾽ αυτό και σε ανέδειξε
γεμάτο από θεία θαύματα. Έχοντας λοιπόν θαυμαστό ζήλο, ονομάστηκες όπως πια το
λέει το όνομά σου Ζηλωτής, μακάριε, και απέκτησες την ονομασία, σε συμφωνία με
τον τρόπο της ζωής σου»[1] (δοξαστικό
εσπερινού).
«Επώνυμος του ζήλου» ο άγιος Σίμων, ζηλωτής αληθινός, που σημαίνει ότι στη ζωή και τη δράση του κατανοούμε τα πραγματικά όρια του ένθεου ζήλου. Και ποια είναι αυτά; Η θερμότητα της καρδιάς για τον παντοκράτορα Θεό, δηλαδή η απόλυτη εν αγάπη κλίση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου προς ό,τι είναι ο Θεός και του Θεού: ο άγιος λόγος Του, το σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού η Εκκλησία, τα άγια μυστήρια, οι εν Χριστώ αδελφοί, αλλά και όλοι οι ανά τον κόσμο συνάνθρωποί μας, η έμψυχη και άψυχη φύση – κάθε τι που δεν είναι αμαρτία. Πρόκειται για την επιβεβαίωση από τον πιστό άνθρωπο της κεντρικής εντολής του Τριαδικού Θεού μας που έδωσε απαρχής «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη ψυχή, εν όλη τη καρδία, εν όλη τη διανοία, εν όλη τη ισχύι, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν»[2]. Με άλλα λόγια ο ζηλωτής για την Εκκλησία μας δεν είναι ο κατά πολλούς «παθιασμένος και φανατικός» της πίστεως, ο οποίος έχει μεν ζήλο αλλ’ «ου κατ’ επίγνωσιν» που σημειώνει ο απόστολος Παύλος[3], αλλά αυτός που διαπνέεται από το ένθεο πάθος της αγάπης, το οποίο φανερώνεται από την καθημερινή ζωή του και όχι μόνο από τα λόγια του. Και να πώς ο άγιος υμνογράφος Θεοφάνης έρχεται και υπομνηματίζει την έννοια αυτή του ζήλου: «Ο Σίμων μοιάζει, Χριστέ, να σου λέει αυτό· Επειδή ζηλεύω το πάθος Σου, υπομένω το πάθος του Σταυρού»[4] (στίχοι συναξαρίου). Ζήλος αληθινός υπάρχει εκεί που η αναφορά είναι ο Σταυρός του Κυρίου, η σταυρωμένη αγάπη δηλαδή – το κάψιμο αγάπης της καρδιάς που κινεί σε θυσία τον πιστό προς χάρη του συνανθρώπου και όχι μόνο: ό,τι ζητάει ο Κύριος στην εντολή που μας έδωσε «Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού»[5]. Πώς θυμάται κανείς αμέσως τα λόγια του μεγάλου οσίου Ισαάκ του Σύρου πού ορίζει ακριβώς μ’ αυτόν τον τρόπο, τον ευαγγελικό, την καρδιά που έχει ελεήμονα διάθεση προς τους πάντες και τα πάντα: «Καρδία ἐλεήμων είναι καύση της καρδίας για ολόκληρη την κτίση, για τους ανθρώπους και τα όρνεα, για τα ζώα και τους δαίμονες, για κάθε κτίσμα γενικά, ώστε από την μνήμη τους και την θέα τους να χύνουν τα μάτια του άνθρωπου δάκρυα· από την πολλή και δυνατή ελεημοσύνη συνέχεται ή καρδιά, και από την πολλή καρτερία μικραίνει ή καρδιά του, κι έτσι δεν μπορεί να βαστάξει ή ν' ακούσει ή να δει κάποια βλάβη ή μικρή λύπη πού γίνεται στην κτίση. Γι' αυτό κάθε ώρα προσφέρει ευχές υπέρ των αλόγων και υπέρ των εχθρών της αληθείας και υπέρ των βλαπτόντων αυτόν σε κάθε ευκαιρία, ώστε να φυλαχτούν και ελεηθούν ομοίως και υπέρ της φύσεως των ερπετών λόγω της πολλής του ελεημοσύνης πού κινείται μέσα στην καρδιά του αμέτρως κατά το παράδειγμα του Θεού»[6]. Ένας τέτοιος ζηλωτισμός είναι βέβαια κατά Θεόν, εκφράζει τον ίδιο τον «ζηλωτή Θεό» μας, γι’ αυτό και συνοδεύεται, όπως σημειώνει και ο εκκλησιαστικός ποιητής, από το θαυματουργικό χάρισμα. Ο «παθιασμένος» άνθρωπος με τον τρόπο αυτόν, παθιασμένος από έρωτα για Θεό και ανθρώπους, σε ευθεία γραμμή με τον Κύριο, ό,τι ζητήσει από Αυτόν το πετυχαίνει. Γιατί δρα μέσα από αυτόν ο παντοδύναμος Θεός.
[1] ῾Ζήλου επώνυμος κληθείς, Σίμων αξιάγαστε, ζηλών εζήλωσας
Θεώ τω παντοκράτορι, και θείων σε θαυμάτων έμπλεων ανέδειξε. Ξένον γαρ τον
ζήλον έχων, φερωνύμως Ζηλωτής, μακάριε, εκλήθης, και τω τρόπω την κλήσιν
σύμφωνον εκτήσω᾽.
[2] Πρβλ. Μάρκ. 12, 30-31.
[3] Ρωμ. 10, 2.
[4] ῾Έοικε, Χριστέ, τούτό σοι Σίμων λέγειν: Ζηλών πάθος σον,
καρτερώ Σταυρού πάθος᾽.
[5] Ιωάν. 15, 13.
[6] Οσίου Ισαάκ Σύρου, ομιλ. 81.
