Η ώρα συνάντησης με τον
Χριστό κάθε ανθρώπου δεν είναι ώρα αδιαφορίας και υποτονικότητας, δεν είναι ώρα
λογικής ψυχραιμίας και θεωρούμενης αξιοπρέπειας. Μία τέτοια κατανόηση φανερώνει
εγωισμό και θωράκιση στον ψεύτικο εαυτό μας. Η ώρα αυτή είναι ώρα έντασης και
θεοποιού «τρέλας»: κάνει αυτόν που τον καταλαμβάνει να ξεπερνά τα
συμβατικά πλαίσια της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει και να προβαίνει σε
υπέρβαση του εαυτού (κλασικό παράδειγμα ο Ζακχαίος του Ευαγγελίου που κατελήφθη
από τον πόθο αναζήτησης του Χριστού «τσαλακώνοντας» την κοινωνική του εικόνα με
το σκαρφάλωμα σ’ ένα δένδρο). Με ποιο σκοπό; Να φτάσει στο σημείο συντονισμού
του με τον εξίσου ανατρεπτικό Θεό μας, ο Οποίος «εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’
εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών» (Φιλ. 2, 6-7) (αν και ήταν Θεός, δεν
θεώρησε την ισότητά του με τον Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα
και πήρε μορφή δούλου). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ώρα της συνάντησης με τον
Θεό είναι ώρα «τρέλας» εκ μέρους πρώτα του Θεού, λόγω του μανικού έρωτά Του
προς τα πλάσματά Του, και εκ μέρους έπειτα του ανθρώπου λόγω της απελπισίας του
από ό,τι μπορεί να προσφέρει σ’ αυτόν ο πεσμένος στην αμαρτία κόσμος. Όση
«αξιοπρέπεια» έλειψε από τον Θεό – τι «αξιοπρέπεια» μπορεί να έχει ένας Θεός
γεννημένος σαν άνθρωπος και μάλιστα σε στάβλο στο πιο άσημο χωριό της Ιουδαίας,
κι έπειτα Εσταυρωμένος; - τόση πρέπει να λείψει και από τον άνθρωπο, αν θέλει
να βρει το σημείο συνάντησης μαζί Του. Αυτό σημαίνει όμως ότι η ταπείνωση του ανθρώπου αποτελεί
την προϋπόθεση να βρει τον ταπεινό Θεό και να σχετιστεί μαζί Του, δηλαδή τελικώς να σωθεί.
