Ο Κύριος μαθαίνει
ότι ο αδελφικός του Λάζαρος έχει ασθενήσει, αλλά δεν… σπεύδει – αφήνει να περάσουν
δύο ημέρες, να φύγει από τη ζωή αυτή, κι έπειτα πηγαίνει στον τόπο κατοικίας
του Λαζάρου, προκειμένου να τον συναντήσει στο… μνήμα. Δύο ημέρες απουσίας Του,
σιωπής Του, κατά τις οποίες τα πράγματα εξελίσσονται κατά φυσικό τρόπο: επέρχεται
ο θάνατος.
Η «σιωπή» του Χριστού·
το «κενό» της απουσίας Του: με αποτέλεσμα τον θάνατο, την οδύνη των αδελφών του
Λαζάρου Μάρθας και Μαρίας, την οδύνη του περιβάλλοντος του Λαζάρου, τα αναπάντητα
«γιατί». «Κύριε, αν ήσουν εδώ, δεν θα πέθαινε ο αδελφός μας» (Μάρθα και Μαρία).
Κι είναι αυτή η «σιωπή»
του Χριστού, που καθηλώνει πολύ συχνά και τη δική μας ψυχή, των ανθρώπων που Τον
πιστεύουμε και που σ’ Αυτόν έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας. «Πού είσαι, Θεέ
μου; Γιατί αργείς την επέμβασή Σου; Δεν βλέπεις την ταλαιπωρία μου; Δεν αντέχω άλλο!
Χάνομαι!» Οι πειρασμοί μας, οι δοκιμασίες μας, οι αρρώστιες μας, οι πόνοι μας,
που μας κάνουν να νιώθουμε συχνά ότι μας υπερβαίνουν και μας ξεπερνούν, μας συνθλίβουν,
δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα! Στρεφόμαστε στον Χριστό και στους αγίους μας, τίποτε!
Σιωπή! Καμία απάντηση! «Άδειος ο ουρανός!» Λέμε κι εμείς μαζί με τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον μεγάλο Πατέρα και Οικουμενικό δάσκαλο της Εκκλησίας, μα και μεγάλο ευαίσθητο ποιητή: "Ἔρρει τά καλά, γυμνά τά κακά, ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσός οὐδαμοῦ, Χριστός καθεύδει" (Πάει φύγανε τα καλά, έχουν αποκαλυφθεί ολόγυμνα τα κακά, πρόκειται για μια πορεία μέσα στο σκοτάδι, δεν υπάρχει πουθενά φως, σαν να λέμε: ο Χριστός κοιμάται").
Και μας πιάνει το παράπονο
και μπαίνει σε κρίση η πίστη μας κι αρχίζουμε να ζούμε κι εμείς λίγο την εγκατάλειψη
του Θεού στον ίδιο τον Κύριο πάνω στον Σταυρό! «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες;»
Και καταλαβαίνουμε και τον άγιο Αντώνιο που άρχισε τα παράπονα στον Κύριο, όταν
ένιωσε μετά από πολύ καιρό «απουσίας» Του την αυγή της παρουσίας Του: «πού ήσουνα;
Γιατί δεν με άκουγες;»
Αλλά, η εξέλιξη των πραγμάτων
σε όλες τις περιπτώσεις «δικαιώνει» τελικά τον… Θεό! Ποτέ δεν μας εγκαταλείπει.
Πάντοτε είναι μαζί μας και μας παρακολουθεί και μας υποβαστάζει. Απλώς επιλέγει
έναν άλλον τρόπο βοήθειάς μας στις οδύνες μας από τον συνηθισμένο – τη
φαινομενική «απουσία» και «απόσυρσή» Του! Κι αυτό γιατί; Διότι προφανώς από ό,τι
δείχνει η πορεία των πραγμάτων αυτό συνιστά τη σωτηρία μας και το ανέβασμά μας σε
ανώτερο πνευματικό επίπεδο. Η εγκατάλειψη του Χριστού γίνεται ανάστασή Του και
ανάσταση σύμπαντος του κόσμου· η απουσία του Χριστού στον Αντώνιο γίνεται η
απαρχή της δόξας του· και μ’ αυτό που ξεκινήσαμε: το «κενό και η απουσία» του
Χριστού στον φίλο Του Λάζαρο γίνεται η οριστική στον κόσμο αποκατάστασή του·
τον ανασταίνει, για να του δώσει βίωμα συγκλονιστικό και μοναδικό ως πέρασμα από
τον Άδη και για να τον καταστήσει μέσον παιδαγωγίας στον κόσμο της εποχής του
και διαχρονικά.
Τελικά, το μάθαμε και
παλεύουμε διαρκώς να το μαθαίνουμε: όταν δεν απαντάει ο Θεός στα αιτήματά μας και
στην αγωνία μας, όταν φαίνεται «κενό» στους Ουρανούς, τότε να είμαστε σ’
επιφυλακή για την μεγάλη παρουσία Του. Ο Θεός δεν κάνει… τσιγκουνιές! Θέλει να μας
τα δώσει όλα, αλλά την κατάλληλη στιγμή, την οποία προφανώς γνωρίζει καλύτερα
από εμάς!
Η «σιωπή» Του είναι η
κυοφορία της χάρης Του μέσα στην ύπαρξή μας!
