´Οταν θα πάρω σύνταξη
θ᾽ ανοίξω καφενέ
να έρχονται οι
φίλοι μου
να πίνουν ρεφενέ.
Να λέμε για τα
πάθια μας
πώς πέρασε η ζωή
μας
και να μετράμε
τους καημούς
με κάθε αναπνοή
μας.
Ο μοιρασμένος ο καημός
μισεύει και τον πόνο
σμίγουν οι δόλιες οι καρδιές
μένει μια πίκρα μόνο.
Ο μοιρασμένος ο καημός
μισεύει και τον πόνο
όταν ενώνονται οι καρδιές
μένει η χαρά τους μόνο.
Κάθε καημός κι
ένας αχός
μιας ώρας
κρεμασμένης,
μοιάζει κρυφός να
᾽ναι λυγμός
ζωής τρικυμισμένης.
Μ᾽ ένα φλυτζάνι
του καφέ
στο χέρι το
μπεγλέρι
μεριάζει η θλίψη
κι έρχεται
θαλασσινό αγέρι.
(Ακούστε το τραγούδι από τον Γιάννη Διονυσίου σε μουσική Στέφανου Δορμπαράκη στην παραπάνω διεύθυνση)
