Οἱ
ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καί Δαμιανός ἀποτελοῦν κυριολεκτικά τή συνωνυμία τῆς ἀγάπης.
Ὅπου ὑπῆρχε νόσημα καί πρόβλημα, ἐκεῖ καί ἡ παρουσία τους λειτουργοῦσε ἰαματικά
καί θεραπευτικά, πάντοτε εἰς εὐεργεσίαν. Κι ὄχι μόνον ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ, ἀλλά καί
μετά θάνατον. Κι ἡ ἀγάπη τους αὐτή, ὡς συνέχεια τῆς ἀγάπης τοῦ ἴδιου τοῦ
Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἐνεργοῦσε καί σέ ἀνθρώπους καί σέ κτήνη: «ἀνθρώποις τε καί κτήνεσι, τάς εὐεργεσίας μετέδωκαν». Δέν εἶναι ὑπερβολή
ἄν λέγαμε ὅτι ἡ ζωή τους ἀποτελεῖ τέλειο ὑπομνηματισμό τῆς ἐπισήμανσης τοῦ ὁσίου
᾽Ισαάκ τοῦ Σύρου περί τοῦ τί εἶναι ἡ ἐλεήμων καρδία. «Καρδία ἐλεήμων ἐστί καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως, ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων
καί τῶν ὀρνέων καί τῶν ζώων καί τῶν δαιμόνων, καί ὑπέρ κάθε κτίσματος, ὁπότε ἀπό
τή μνήμη καί τή θεωρία αὐτῶν ρέουν οἱ ὀφθαλμοί τοῦ ἐλεήμονος δάκρυα. Από τήν
πολλή καρτερία μικραίνει ἡ καρδιά καί δέν μπορεῖ νά βαστάσει ἤ νά ἀκούσει ἤ νά
δεῖ κάποια βλάβη ἤ ἔστω μικρή λύπη πού γίνεται στή δημιουργία. Καί γι’ αὐτό
προσεύχεται μέ δάκρυα κάθε ὥρα καί γιά τούς ἐχθρούς τῆς ἀλήθειας καί γι’ αὐτούς
πού τόν βλάπτουν, ὥστε νά διαφυλαχθοῦν καί νά ἐλεηθοῦν αὐτοί, ὅπως προσεύχεται
καί γι’ αὐτά τά ἑρπετά ἀκόμη, λόγω τῆς πολλῆς ἀγάπης πού κινεῖται στήν καρδιά
του χωρίς μέτρο, ὅπως συμβαίνει καί στόν Θεό». Ἡ ἀγάπη τους αὐτή ἀπό τήν ἄλλη ἐπιβεβαιωνόταν ὅτι
ἦταν καθαρή, ξένη ἀπό προσμείξεις ἐγωϊσμοῦ, λόγω τῆς μεγάλης ταπείνωσής τους. Οἱ
ἅγιοι ποτέ δέν κόμπασαν γιά τά κατορθώματά τους, γιά τά θαύματα πού γίνονταν
διαρκῶς μέσω αὐτῶν. Διότι γνώριζαν ὅτι ἦταν ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἔδινε τή
συγκεκριμένη δύναμη. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ὑμνολογία μας σημειώνει: "Μεγάλων ἀξιωθέντες δωρεῶν πανεύφημοι, ἐν
ταπεινότητι βίου ἐν τῇ γῇ ἐπολιτεύσασθε".
