Να ανήκουμε στον Χριστό, να είμαστε του Θεού, μέλη
Εκείνου και καλυμμένοι από Εκείνον, στην ψυχή και στο σώμα,
και να μας «δουλεύει» ο διάβολος, τούτο συνιστά τη μεγαλύτερη τραγωδία.
Οι δαιμονιζόμενοι του σημερινού Ευαγγελίου δεν ήξεραν τον Χριστό και ζούσαν μία κόλαση, από την οποία τους λύτρωσε
ο Χριστός. Εμείς όμως τι δικαιολογία μπορεί
να έχουμε, όταν διαπιστώνονται σημάδια «δαιμονισμού» στη ζωή μας, με την
έννοια της εύκολης επήρειάς μας από τον Πονηρό: απιστία, αντικοινωνική συμπεριφορά,
μνησικακία, ταραχή, θλίψη, άγχος; Πρέπει νά ανησυχήσουμε. Τον διάβολο
τον «τρέφουμε» εμείς με την κακή
ζωή μας. Η μόνη λύση και θεραπεία είναι η με δύναμη και
αγάπη στροφή προς τον Χριστό. Δηλαδή η εκκλησιοποίηση της
ζωής μας. Στον βαθμό που αρχίζουμε και προσευχόμαστε,
εκκλησιαζόμαστε, μελετάμε τους βίους των
αγίων μας, εξομολογούμαστε, κοινωνούμε,
με ταυτόχρονη προσπάθεια να θερμαίνουμε λίγο την καρδιά μας
για τους συνανθρώπους μας, θα βλέπουμε
την ενεργοποίηση της χάρης Του στην ύπαρξή μας, δηλαδή τη
βίωση της ελευθερίας την οποία έφερε.
