῾᾽Εν γάρ Χριστῷ ᾽Ιησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει
οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλά καινή κτίσις᾽ (Γαλ. 6, 15)
α. Μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό καταργεῖται τό παλαιό δένδρο τῆς ἀνθρωπότητας
καί δημιουργεῖται τό νέο. ᾽Αρχηγός τοῦ παλαιοῦ δένδρου ἦταν ὁ πρῶτος ᾽Αδάμ, ὁ ὁποῖος
μέ τήν ἀνυπακοή του στόν Θεό ἔφερε τόν θάνατο. ᾽Αρχηγός τοῦ νέου δένδρου ὡς
δεύτερος ᾽Αδάμ εἶναι ὁ ᾽Ιησοῦς Χριστός, ὁ ῾Οποῖος μέ τήν ὑπακοή Του ἔφερε τή
ζωή. ῞Οσοι ἐγκεντρίζονται πιά στό νέο δένδρο σώζονται. ῞Οσοι παραμένουν στό
παλαιό, δυστυχῶς παραμένουν στή φθορά καί τήν κυριαρχία τοῦ Πονηροῦ. Αὐτό τονίζει ἡ φράση τοῦ ἀποστόλου Παύλου,
κάτι πού ἀποτελεῖ καί τό κέντρο τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματός του: ὁ Χριστός εἶναι
ἡ νέα δημιουργία καί ὅσοι εἶναι ἑνωμένοι μαζί Του γίνονται καί αὐτοί
καινούργιοι ἄνθρωποι.
β. 1. ῾Ο Χριστός καταργεῖ κάθε τι πού διεκδικοῦσε τή
σωτηρία: εἴτε τήν εἰδωλολατρία εἴτε κι αὐτόν τόν ἰουδαϊσμό (῾οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία᾽). Διότι ἀφενός ἡ εἰδωλολατρία
ἐξέφραζε τόν κόσμο τῆς ἀγνωσίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἠθικῆς παρακμῆς, ἀφετέρου ὁ ἰουδαϊσμός
μέ ἀλλοιωμένη τήν προφητική παράδοση ἐξέφραζε μία γνώση τοῦ Θεοῦ πού ὑποτάσσεται
ὅμως στόν ἐγωϊσμό τοῦ ἀνθρώπου, συνεπῶς τή γνώση πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά καυχᾶται
καί νά ὑπεραίρεται, ἄρα τελικῶς νά ἀρνεῖται τόν Θεό.
῾Ο Κύριος ἔτσι δέν ἔρχεται νά κάνει μία σύνθεση ὑπαρχουσῶν
καταστάσεων, κατά τόν τύπο τοῦ Μωάμεθ μέ τό ᾽Ισλάμ ἤ καί ἄλλων ἀρχηγῶν διαφόρων
θρησκειῶν, δέν ἔρχεται δηλαδή νά προσφέρει ἕνα συγκρητιστικό συνοθύλευμα,
προϊόν φθαρμένων λόγω τῆς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου ὑλικῶν, ὡς νά εἶναι ἡ ἀλήθεια ἀτάκτως
ριγμένη ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ, ἀλλά ἔρχεται
νά προσφέρει τό ἐντελῶς καινούργιο πού συνιστᾶ τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
2. Κι αὐτό γιατί; Διότι ὁ ῎Ιδιος εἶναι ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος,
συνεπῶς εἶναι ῾τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον᾽,
ὁ μόνος πού γι᾽ αὐτό μπορεῖ καί συνενώνει στόν ῾Εαυτό Του ὅλην τήν ἀνθρωπότητα
καί τόν κόσμο ὅλον. Μόνον ἐν Χριστῷ μπορεῖ καί ὑπερβαίνεται τό παλαιό τῆς ἁμαρτίας
ὑλικό, μπορεῖ καί καθαρίζεται κάθε τι πού μολύνθηκε καί φθάρηκε ἀπό τήν ἁμαρτία,
ἰδίως μετά τή Σταυρική Του θυσία. Γι᾽ αὐτό
καί ἀδιάκοπα ἡ ᾽Εκκλησία μας ἐξαγγέλλει ὅτι μόνον ὁ Χριστός μπορεῖ καί συγχωρεῖ
καί ἐξαλείφει τίς ἁμαρτίες, τό Πνεῦμα Του εἶναι αὐτό πού καθαρίζει τήν ψυχή τοῦ
ἀνθρώπου. ῾᾽Ιδού καινά ποιῶ πάντα᾽,
κατά τόν λόγο τῆς ᾽Αποκάλυψης, ῾καρδίαν
καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός᾽, κατά τόν λόγο τοῦ προφητάνακτα. ῎Ετσι
καινούργιος ἄνθρωπος γίνεται μόνον ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος, ὁ ἐν ᾽Εκκλησίᾳ συνεπῶς
ζῶν καί ἐν μετανοίᾳ πορευόμενος, δηλαδή ὁ ἅγιος. Κάθε τι πού ἔρχεται ἔξω ἀπό
τόν Χριστό καί τό ζωντανό σῶμα Του τήν ᾽Εκκλησία καί διεκδικεῖ τόν τίτλο τοῦ
καινούργιου λειτουργεῖ ψευδῶς καί ἀποπροσανατολιστικά, γιατί τελικῶς ἀνακυκλώνει
τά ἴδια φθαρμένα καί σάπια ὑλικά, δηλαδή τήν ἁμαρτία.
3. Ποιά τά γνωρίσματα τῆς καινῆς αὐτῆς κτίσεως τῆς ἐν Χριστῷ
βιουμένης; ᾽Ασφαλῶς ὅ,τι βλέπουμε καί στή ζωή τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, ὅπως τό
σημειώνει καί ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης τῆς Κλίμακος: ῾Χριστιανός ἐστι μίμημα Χριστοῦ κατά τό δυνατόν ἀνθρώπῳ᾽. Κι αὐτό
σημαίνει:
- ἀπόλυτη ὑπακοή μέχρι θανάτου ἐν σχέσει πρός τόν Θεό,
- ἀπόλυτη ἀγάπη μέχρι βαθμοῦ θυσίας ἐν σχέσει πρός τόν
συνάνθρωπο,
- βαθειά ταπείνωση ὡς συναίσθηση τῶν κτιστῶν ἁμαρτωλῶν ὁρίων
μας ἐν σχέσει πρός τόν ἑαυτό μας,
- σεβασμό ἐν ἐπιγνώσει λόγω κυριότητας τοῦ Θεοῦ ἐπ᾽ αὐτῆς ἐν
σχέσει πρός τήν ἀδελφή μας φύση.
῞Οπου ἐπισημαίνουμε τά γνωρίσματα αὐτά, ὑπάρχει τό νέο,
γιατί ἐμφορεῖται ἀπό τή μόνη πηγή
νεότητας καί ζωῆς, τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
γ. ῎Αν ὁ χριστιανισμός αὐξήθηκε στούς πρώτους αἰῶνες ἐμφάνισής
του ἦταν γιατί οἱ χριστιανοί ζοῦσαν τή νέα αὐτή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Τήν
παρελάμβαναν ἀπό τή Θεία Εὐχαριστία, ἀπό τόν κρυμμένο Χριστό, καί τήν
προσέφεραν στούς συνανθρώπους τους. Ἡ καθημερινή ζωή τους ἦταν ἡ διαρκής ἀπόδειξη
τῆς νέας κατάστασης πού ζοῦσαν. Κι αὐτό ἀποτελεῖ
βεβαίως καί τήν πρόκληση για ἐμᾶς: νά ζοῦμε τόν Χριστό. ῞Οσο ἡ πίστη μας σ᾽ Αὐτόν ἐξαντλεῖται σ᾽ ἐπίπεδο
θεωρητικό χωρίς νά ἐπηρεάζει τή ζωή μας, δέν κάνουμε τίποτε. Καί μᾶλλον ὄχι δέν
κάνουμε τίποτε, ἀλλά καί ἐπιδροῦμε ἀρνητικά, ἀφοῦ τότε ῾βλασφημεῖται ὁ Θεός δι᾽ ἡμᾶς᾽.
