Ο ίδιος ο Κύριος
μάς λέει έναν συγκλονιστικό λόγο Του, καθώς απευθύνεται στους αμφισβητίες
Ιουδαίους, (αλλά και στους πιστούς που Τον άκουγαν): «Όταν θα υψώσετε τον Υιό
του Ανθρώπου, τότε θα καταλάβετε πως εγώ είμαι αυτός που πραγματικά είμαι κι
ότι δεν κάνω τίποτε από μόνος μου» («Ὅταν
ὑψώσητε τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, τότε γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι, καί ἀπ’ ἐμαυτοῦ ποιῶ
οὐδέν»: Ιωάν. 8, 28). Τι αποκαλύπτει ο Κύριος; Πρώτον· ότι είναι
απεσταλμένος του Θεού Πατέρα και βρίσκεται πάντοτε στην απόλυτη υπακοή Του –
τέτοια που Τον οδήγησε στον Σταυρικό θάνατό Του. Δεύτερον· ότι ο Ίδιος είναι
ακριβώς ο Θεός, «ὁμοούσιος τῷ Πατρί», γιατί είναι «Αυτός που είναι», (δηλαδή Αυτός
που υπάρχει, Αυτός που είναι η πηγή της ζωής και είναι Αιώνιος), «ὁ Ὤν», ο «Γιαχβέ» της Παλαιάς Διαθήκης.
Πρόκειται για την αποκάλυψη του ονόματός Του στον Πατριάρχη Μωυσή, όταν εκείνος
βρέθηκε μπροστά στο συγκλονιστικό γεγονός της καιομένης και μη κατακαιομένης
βάτου - μίας μυστηριακής παρουσίας του
Κυρίου - και κλήθηκε από Αυτόν να αναλάβει τη διακονία της αρχηγίας του λαού
του Θεού, προκειμένου να φύγουν από τη δουλεία της Αιγύπτου και να οδηγηθούν
στη γη της επαγγελίας. Στο ερώτημα του Μωυσή «ποιο είναι το όνομά Σου;», ο
Κύριος ακριβώς απαντά με αυτό το θεωρούμενο παράδοξο για απάντηση: «Ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν».
Τρίτον (και ίσως συγκλονιστικότερο όλων)· θα Τον καταλάβουν οι άνθρωποι ως τον
Όντα και την πηγή της ζωής όταν θα Τον υψώνουν στον Σταυρό – τότε θα υπάρξει η
αληθινή γνώση Του, όπως πράγματι αμέσως συνέβη τούτο από τον Ρωμαίο
εκατόνταρχο, τον μετέπειτα άγιο Λογγίνο τον επί του Σταυρού, που ομολόγησε ότι
«ἀληθῶς ὁ ἄνθρωπος οὗτος Υἱός ἦν τοῦ Θεοῦ»! Και λέμε ότι το τελευταίο τούτο
είναι το συγκλονιστικότερο όλων, γιατί ξεκάθαρα ο ίδιος ο Κύριος αποκαλύπτει την παντοδυναμία Του και την θεϊκή «ταυτότητά» Του, την ώρα της
θεωρούμενης έσχατης αδυναμίας Του: ο Κύριος πάνω στον Σταυρό και την ατίμωση
και την αδυναμία του Σταυρού, εκεί φανερώνει το απόλυτο της δύναμης και της
δόξας Του! Όπως το σημειώνει και πάλι ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής: στον
Σταυρό «ἐδοξάσθη» ο Κύριος. Κι αυτό γιατί; Διότι εκεί έχουμε το απώγειο της
άπειρης αγάπης Του! Τι θα πει όμως αυτό;
Ότι ο Σταυρός και η «αδυναμία» του Σταυρού είναι η διαρκής πρόκληση για
τη μετάνοιά μας – μπροστά στον Σταυρό κτυπάμε το στήθος μας με συναίσθηση· ότι
τότε η αγία Εκκλησία ως σώμα Χριστού βρίσκεται στο μέγιστο ύψος της δυνάμεώς
της, όταν βρίσκεται σταυρωμένη κι αυτή και στην έσχατη «κατάντια» του μαρτυρίου
και της αδυναμίας – μία Εκκλησία πλούσια, δοξασμένη ανθρωπίνως και με κοσμικές
εξουσίες μάλλον δεν έχει σχέση με τον κεφαλή της τον Κύριο· ότι τότε ο
χριστιανός βρίσκεται στη μεγαλύτερη και αυτός δύναμή του, όταν κείται
κατάκοιτος στο κρεβάτι ίσως του πόνου, μέσα στους πειρασμούς και τις οδύνες και
τις δοκιμασίες αυτής της ζωής, σαν τον απόστολο Παύλο που συνειδητοποιούσε κατά
αποκάλυψη Κυρίου ότι «ὅταν ἀσθενεῖ, τότε δυνατός ἐστι». Παράδοξα πράγματα, που δείχνουν το παράδοξο
της πίστης μας, της πίστης μας όμως που είναι η μόνη αλήθεια που ελευθερώνει
τον άνθρωπο!
