Στην ήσυχη την εκκλησιά με
σταυροκόπημα μπήκα γερμένος μέσα.
Μελισσοκέρι άναψα σεμνό κι ένα μου
δάκρυ καυτερό πύρωσε τις παρειές μου.
Μετάνοια έβαλα μπροστά στην Παναγιά
Παρηγορήτρα κι ακούμπησα χείλη
τα θερμά στης Μάνας μου το χέρι.
Απόμεινα ολόρθος να κοιτώ τη φλόγα
του κεριού μου – ίδια μια φλόγα που ’καιγε
ψυχής μου το καντήλι. Και το κεράκι
λιώνοντας έλιωσε την καρδιά μου
– μου μήνυσε πώς να τραβώ
τον δρόμο της ζωής μου.
