Λέει κάπου ο μεγάλος
όσιος της εποχής μας Παΐσιος ο αγιορείτης, ότι πρέπει να βάζουμε πολλά
ερωτηματικά στην κρίση μας για το αν τα πράγματα που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας
είναι όντως έτσι όπως τα νομίζουμε. Ακόμα και στις περιπτώσεις που εξώφθαλμα φαίνεται
η «αλήθεια» μας και το «δίκιο» μας, ακόμα κι εκεί πρέπει να είμαστε
επιφυλακτικοί. Και τούτο γιατί εμείς κρίνουμε επιφανειακά τα πράγματα, αγνοώντας
το βάθος τους, το οποίο βεβαίως γνωρίζει μόνο ο Θεός, κι ίσως και οι άγιοί Του,
όταν Εκείνος τους το αποκαλύπτει. Ένα περιστατικό μάλιστα που αναφέρει γνωστός
ιερέας ιατρός, πολύ κοντινός του οσίου Πορφυρίου τότε που ζούσε, έρχεται και
διατρανώνει την παραπάνω αλήθεια. Αντιμετώπισε κάποτε ως λαϊκός ιατρός, ευρισκόμενος
σε εφημερία Δημοσίου Νοσοκομείου μεγάλης επαρχιακής πόλεως, μία περίπτωση, κατά
την οποία, μετά τα μεσάνυχτα ήλθε προς περίθαλψη γυναίκα μωλωπισμένη συνοδευόμενη
από τον σύντροφό της. Κατάλαβε αμέσως ότι τα μωλωπίσματα προέρχονταν από τον άνδρα
της και όχι από πέσιμο που επικαλέστηκε εκείνος. Όταν άρχισε να της παίρνει το
ιστορικό, ο άνδρας, υποψιαζόμενος ότι τα στοιχεία αυτά μπορεί να χρησιμοποιηθούν
εναντίον του, όρμησε κατ’ εκείνου, και γλύτωσε την τελευταία στιγμή με την επέμβαση
ενός χειροδύναμου νοσηλευτή. Το ζευγάρι έφυγε αμέσως, ενώ το περιστατικό ο ιατρός
το είπε αργότερα στον όσιο Πορφύριο. Η απάντηση του οσίου ήταν απρόσμενη και
απείρως παιδαγωγική για εκείνον και για όλους: «Εσύ φταις για την επιθετικότητα
του άνδρα, γιατί αμέσως κατάλαβες τι είχε συμβεί και διατέθηκες αρνητικά απέναντί του. Η
αρνητική σου διάθεση λειτούργησε εσωτερικά μέσα του και τον έκανε να εξοργιστεί
στη συνηθισμένη διαδικασία λήψης του ιστορικού». Πόσα «δίκια» μας άραγε είναι
και πράγματι δίκαια; Πόσα ερωτηματικά δεν πρέπει να βάζουμε στα υποτιθέμενα
δεδομένα μας;
